Met mijn collega H. filosofeer ik over leiderschap. Welk soort leiderschap is eigenlijk toekomstbestendig? Hoe herken je welke jonge talenten van NU leiders van de toekomst zijn? De eigenschappen die je twee decennia geleden tot een groot leider maakten, zijn niet meer de eigenschappen die je NU tot een groot leider maken. De tijd dat de leider het beter weet is toch echt voorbij. Wij komen tot de conclusie: zelfreflectie is essentieel voor leiders.
Ben jij je bewust van de omgeving die je als leider creëert? Neem jij je verantwoordelijkheid voor je eigen aandeel? Lukt het je dan om er beweging in te krijgen? Eerst bij jezelf en dan bij anderen. Ben jij een leider die vanuit zijn hart het verschil kan maken in de levens van anderen? Weet je vanuit liefde de boel in beweging te krijgen en anderen in hun ontwikkeling te zetten? Kun je dat zelfs in een bedrijf wat verlies leidt? Durf je te vertrouwen in de ander, ook als jij als leider het slechte nieuws moet brengen? Durf je dan geraakt te zijn, terwijl je koersvast blijft?
Of heb je geen zin om te kijken naar wat voor omgeving je creëert en wijs je naar anderen? Vervang je liever de omgeving dan dat jij naar jezelf kijkt? MOET iedereen van alles van jou? Manipuleer je naar boven met een goed nieuws show en creëer je daaronder onbedoeld puinhopen, omdat je weigert je eigen ontwikkeling te pakken?
Voor de nieuwe leider is het noodzakelijk dat hij of zij verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar eigen pijnpunten. Deze pijnpunten reflecteert de omgeving altijd. Op ontkenning van de eigen pijnpunten volgt projectie. Projectie is overdracht van pijnpunten, lees ontwikkelgebieden, in jezelf op anderen. Als je niet je eigen stuk pakt, komen deze pijnpunten vroeg of laat naar boven. Als leider infecteer je er een heel gebied mee.
Daar waar de leider niet veilig bij zichzelf is, leeft hij de druk uit op de omgeving. Met alle gevolgen van dien. Wij kennen allemaal leiders die dwingend zijn in hun communicatie. Leiders die geen vraag kunnen stellen. Die niet doorhebben dat je in verbinding kunt sturen. Vaak zijn deze leiders er ook nog van overtuigd dat ze lekker bezig zijn. Forceren als natuurlijke staat.
Wij leven in een tijd waarin de wereld gigantisch snel transformeert. Het tempo en de omvang waarin de zaken veranderen is een gamechanger voor leiders. Daarnaast wordt alles transparant. Hierdoor wordt het voor iedereen steeds sneller zichtbaar dat leiders hun pijngebieden op de omgeving projecteren. Ook als zij dat zelf niet doorhebben. Kijk maar naar president Trump. Een heerlijk voorbeeld vind ik hem. Aan alle kanten sluiten de netten om hem heen, maar naar zichzelf kijkt hij niet. En door de huidige communicatiemiddelen is het lastig om je te verstoppen.
Als leider zou ik liever kijken naar mijn ontwikkelstukken. Dat doet af en toe best pijn, maar de vrijheid en het effect die het heeft in mijn wereld is echt de pijn waard. Het leven wordt er leuker van en ik vele malen effectiever. Bovendien werk ik in een fijne omgeving in plaats van een slangenkuil. Ik zou het wel weten. Jij?
Wij herkennen de jonge talenten aan de mate waarin zij hun eigen ontwikkeling pakken, moeilijke zaken in hun leven verwelkomen als informatie en mogelijkheid tot groei. Wij kijken ook of ze in staat zijn om anderen in hun ontwikkeling te stimuleren en lastige zaken in de interactie bespreekbaar durven maken. Zelfreflectie is essentieel voor leiders. Dat gaat nu en in de toekomst echt het verschil maken.
~ Annemarie Baltus
16 mei 2017
