Waar ben ik vóór. Het is mijn thema deze maand. Ik ben Corona-moe. Het wordt steeds lastiger om me te confirmeren aan de Corona richtlijnen. Vooral die waar ik niet achter sta. Ik neig naar gefrustreerd zijn voor anderen, wat natuurlijk allemaal projectie is van de onvrijheid die ik zelf ervaar. Ik zit in een ‘ik-ben-tegen energie’. Het zet me vast.
Dit is niet wat ik wil. Ik wil trouw blijven aan waar ik vóór ben en niet vechten tegen iets. Ik wil meebewegen met de stroom van het leven.
Wat er achter zit, is dat ik toch de regels wil volgen, omdat ik bang voor de consequenties als ik het niet doe. Ik ben opgevoed om een braaf meisje te zijn.
In het begin van de intelligente lockdown sprak ik iemand uit de zorg voor ernstig zieke Corona patiënten. Bij een stervende Corona patiënt werd standaard de beschermende kleding van het personeel aan de familie gegeven, zodat zij afscheid konden nemen van hun dierbare. ‘Het kan toch niet zo zijn dat je 40 jaar met iemand samen leeft en dat je dan geen afscheid kunt nemen. Wij lopen daarmee voorop in Nederland.’ Het raakte mij diep. Het betreffende werkveld staat stijf van de protocollen, met dito sancties.
Ik leer hiervan. Trouw zijn aan je hart, tegen de protocollen in, met het hele team. Ik zag geen greintje schuldgevoel. Ik zag alleen maar liefde voor de patiënt en de nabestaanden. Dat is inderdaad voorop lopen. Er is moed voor nodig. ‘Er hoeft maar een patiënt een klacht in te dienen’, denkt de angst-kant van mijn Ego.
Vooroplopen. Iets doen wat officieel niet mag, en het ervaren als vooroplopen. Ik wil dat voor mezelf ook. Omdat ik van binnen weet dat het goed is en het past bij dat moment. Zoals mijn hond los laten lopen in een hond-aan-de-lijn gebied. Of toch een bescheiden familiediner, omdat mijn zoon geslaagd is voor het VWO en wij zijn middelbare schoolperiode voor hem goed willen afsluiten.
Ik geef een vriendin die het nodig heeft een knuffel. Net als een dierbare oom en een tante. Dat mag ook niet. ‘Wat vind jij ervan?’, vraag ik R. ‘Prima’, zegt hij, ‘het is toch niet zo dat je elke caissière bij de AH om de nek vliegt’. Dat klopt. Dat doe ik niet. Als iemand afstand wil houden, doe ik dat. Zelf vind ik het ook fijn om van bepaalde mensen afstand te houden. Ik maak bewuste keuzes.
Ik heb een coachee die heeft het zwaar en breekt. Zijn hele wezen schreeuwt om liefde, steun en troost. Ik hou hem vast. Natuurlijk heb ik het eerst gecheckt. Fysiek contact is een levensbehoefte.
‘Ik ben dus niet fout bezig, ik loop voorop’, zeg ik tegen mezelf. Dit durf ik alleen nog als niemand het ziet. Als een geheim wat je samen hebt. Ik ben toch bang voor klachten.
Deze tijd maakt me nog meer bewust dat ik trouw wil blijven aan mezelf. Dat betekent dat ik soms de overheidsregels wil volgen en soms niet. Het is maar net wat goed is op dat moment. Ik wil kiezen voor de wijsheid van mijn hart. Dit betekent ook niet kiezen voor de angst: voor sancties na het overtreden van een regel.
Elke keer als ik mezelf vast zet in een innerlijke gevangenis, als ik strak sta van de ‘ik-ben-tegen energie’, dan ga ik mezelf herinneren: waar ben ik vóór? En dan ga ik dat doen. Zo blijft mijn innerlijke kompas leidend in mijn leven. Ook in Corona-tijden.
In juni ga ik weer aan de slag met groepen en ga ik verder met voorop lopen. Ik heb er zin in en ben er klaar voor.
~Annemarie Baltus~
mei 2020
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
