Een prachtig boek lees ik van Willem Glaudemans. Het boek van vergeving. Een gids van wond naar wonder. Een veelbelovende titel. Het ligt al een tijdje op de plank. Ik vind het moeilijk om te vergeven. Ik heb van oudsher geleerd om gekwetstheid om te zetten in oordelen. Niet voelen, maar wijzen en beschuldigen. Ik ben daar goed in. Ook al werkt het niet. Ik mag steeds de pijn nemen van een ervaring en dat heb ik gedaan in mijn reset van het afgelopen jaar. Nu mag ik verder. Daar hoort vergeven bij, anders blijf ik in het patroon van de pijn zitten. Daar wil ik uit.
Ergens lees ik: ‘het feit dat je dit boek wilt lezen, zegt al dat er ergens de bereidheid is om te vergeven.’ Dat steunt me. Ik bestudeer de Cursus in Wonderen, waar dit boek op is geïnspireerd, en weet dat het kleinste beetje bereidheid genoeg is, om een hogere kracht vrij te maken. Dat is maar goed ook, want er is ook een groot deel in mij wat niet bereid is om te vergeven en schuld wil blijven uitdelen.
De noodzaak tot vergeven komt als je de ander schuld geeft van een situatie. Als je naar het moment teruggaat voor je schuld uitdeelt, dan ben je vrij.
Vergeven is ont-schuldigen. Vergeven doe je voor jezelf. Of zoals Glaudemans zo mooi aangeeft: je ontslaat de ander van de verplichting aan jouw verwachtingen te voldoen.
Twee inzichten uit het boek raken mij specifiek. De eerste is dat pijn op een hoger niveau wordt geheeld dan waar ze wordt geleden. Het gekwetste deel in jou, kan zichzelf niet aan de haren uit het moeras trekken. Het blijft bezig met de eigen pijn en de ander. Bereidheid is daarom belangrijk. Het is de sleutel om uit de vicieuze cirkel van pijn en verwijten te komen. Bereidheid roept een hoger niveau in ons aan. Ik ervaar dat dit ook zo is. Ik heb deze herinnering nodig, omdat ik vanuit de pijn niet verder kom.
Het tweede inzicht uit het boek dat mij raakt is dat vergeving en verzoening niet hetzelfde is. Bij mij zit toch het diep gewortelde idee, dat vergeven pas compleet is, als de relatie is hersteld. Deze overtuiging werkt dus belemmerend op het vergevingsproces. Vergeving doe je voor jezelf. Je haalt schuld uit de situatie. Verzoening is het proces waarbij twee mensen dit proces aangaan. Belangrijk is dat de ander dan de openheid heeft om jou te ontvangen en de relatie te herstellen of echt aan te gaan. Dan versterken en versnellen beide innerlijke processen elkaar. Meestal gebeurt dit niet. In mijn geval ook niet. Voor mij is het een belangrijk leerproces. Het komt allemaal uit mezelf, er wordt niet uitgereikt en ik kan toch vergeven. Ik leer op het diepste niveau ont-schuldigen. Het is maar afwachten of verzoening er komt.
In het contact waar ik leer om in mijn eigen ruimte te blijven en mezelf niet te ontkennen, kan ik dit heel goed toepassen. De situatie raakt mij niet zoals voorheen en ik kan ook rustig aangeven hoe de situatie voor mij is. Ik erken mijn eigen pijn. Ik hoef het niet te ontkennen om het contact goed te houden en ik hoef er ook niet op gezien te worden. Er is pijn, en de schuld is weg. Ik verwacht niets meer van de ander. Er is geen muur. Er is niets. Er is dus ook geen verzoening. Ik hou het contact zo tot waar het goed voelt voor mij. Ik voel me ook niet meer verplicht om aan de verwachting van de ander te voldoen.
Ik merk dat ik veranderd ben. Het voelt alsof ik innerlijk ben opgestaan. Het is bevrijdend en ik voel me sterk. Van wond naar wonder. Ik kan het iedereen aanraden. Als je tenminste bereid bent jezelf onder ogen te zien.
Lezen dus: Boek van vergeving, Willem Glaudemans. Inclusief praktische handleiding om concreet te vergeven.
~Annemarie Baltus
9 mei 2019
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
