Portugal oktober 2016
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That’s how the light gets in
~ Leonard Cohen
We hebben weer een bijzondere week in Portugal meegemaakt tijdens de training De kracht van het onbewuste. Mijn eigen thema gaat deze week over betrokkenheid. Tot hoever wil ik betrokken zijn? Waar meng ik me in? Waar ga ik de verantwoordelijkheid aan?
Nog voor we met de training begonnen zijn, merk ik al dat het thema helemaal in mij verweven zit: ‘Waar is Liane op Faro, heeft zij ons in de gaten?’ Alsof ze zelf geen verantwoordelijkheid heeft en mij niet in de gaten kan houden. Als Agathe aankomt op Monte na Luz: ‘Wat gaat Frank, de beheerder, doen? Zorgt hij voor haar?’ Uiteraard deed hij dat.
Ik ben sterk gericht op de ander. Dit gebeurt meer dan ik aan mezelf wil toegeven, het wordt me de eerste dagen helder. Als er een groepje zit te werken, vraag ik me af of ik niet bij de gesprekken moet aansluiten. Kunnen ze zelf wel genoeg diepgang krijgen in het contact? Natuurlijk kunnen ze dat, maar ik vind het heel lastig om los te laten.
Al snel wordt duidelijk wat het thema ‘stille reserves’ in eenieder aanraakt: het miskende kind in ons. Dat is een belangrijke onvervulde behoefte uit je vroege jeugd, die onvervuld bleef en zich uit in allerlei overlevingsstrategieën. Deze volg je nu nog steeds om de behoefte alsnog vervuld te krijgen. Wat op deze manier nooit gaat lukken. De overlevingsstrategieën deze week zijn onder andere presteren, zwoegen en doorgaan, perfectionisme. Het heeft veel gebracht, maar zit nu in de weg. Opgejaagdheid, wonen in je hoofd en weinig ruimte om te genieten is het gevolg. De vraag is: Mag jij er zijn of moet je iets zijn?
Ondertussen beginnen de leerlijnen tussen de deelnemers te ontstaan. Boeiend vind ik dat. In de leerlijnen zitten projecties: iemand lijkt op je moeder of op je kind. Loyaliteit, redder- en helper patronen komen boven, evenals positieve projecties: liefde en steun, de ander zien als die verloren is. Er wordt ook veel gelachen.
Belangrijk is het om te beseffen dat elke ouder zijn best heeft gedaan. Iedereen is in essentie onschuldig. We krijgen mooie dingen mee van onze ouders, en we krijgen ook lasten mee van onze ouders. Lasten waarmee we zelf verder kunnen en waarin onze schat is verborgen. Mits je wilt kijken!
Als je je pijn niet wilt erkennen, dan komt je schat, je stille reserve, ook niet vrij. Hoeveel succes je ook hebt met je verbergen in een overlevingspatroon. Je kunt er al het succes van de wereld mee hebben, maar evengoed volledig leeg zijn vanbinnen.
Bij mij is er deze week ook een stille reserve vrijgekomen in mijn thema betrokkenheid. Als iemand zich niet laat zien, dan laat iemand zich niet zien. Zo simpel als wat. Maar zo simpel is het niet voor mij. Als iemand zich niet laat zien, dan ga ik hem of haar ophalen. Wat natuurlijk niet werkt. Iemand voelt dan druk en gaat juist van me af. Waardoor ik nog meer mijn best doe om iemand op te halen.
Als ik het gevoel kan toelaten wat de onbereikbaarheid van iemand met mij doet, dan is het meteen een stuk vrijer vanbinnen. Want als ik kan voelen wat het met mij doet, het onder ogen zie, dan hoeft de ander niet te veranderen. Soms kunnen mensen zich niet laten zien. En dat is oké. Voor mij betekent dat, dat ik niet meer zo mijn best hoef te doen. Want als ik een ander ga ophalen vanuit mijn projectie, dan jaag ik die ander alleen maar verder van me af.
De training eindigen we met het zoeken van een symbool voor wat iemand achterlaat en wat iemand meeneemt. Elke keer blijkt dat het symbool mensen vindt en niet andersom.
Zelf liet ik deze keer in Portugal een perfect slakkenhuis achter. Ik heb nog nooit zo’n mooi slakkenhuis gezien. Perfect van buiten, maar leeg vanbinnen.
Ik neem een prachtige witte schelp mee. Hij heeft een breuklijn, maar is niet helemaal door. Er zijn delen weer teruggekomen, hele mooie uitgesleten delen, met prachtige patronen. Op de foto bij dit blog zie je het slakkenhuis en de schelp.
Ik heb weer een stukje van mezelf thuisgebracht. Wat bevrijdend en lekker is dat! Als je ook een keer mee wilt naar Portugal, je bent van harte welkom. Ik kan het echt iedereen aanraden!
~ Annemarie Baltus
15 november 2016
