‘Nee dit kun je echt niet plaatsen.’, zegt T. ‘Dan denken de mensen echt dat je waku waku bent.’ Mijn blog, waarin ik de gebeurtenis van jaren geleden beschrijf waardoor ik helende handen kreeg, is afgekeurd.
Ik zucht. T. is mijn tante. Een van de belangrijkste mensen in mijn leven. Zij gaat door met een preek.
‘En niet alleen dat. Mensen gaan ook denken, ‘Ze denkt zeker dat ze heel wat is met die helende handen en dat alles wetende.’
‘Ik weet niet alles, ik ben helder wetend. Dat is iets anders.’
‘Nou ja, dat bedoel ik.
Als ik hoor hoe jij af en toe kan uitvallen naar R.’
Ik probeer me nog te verdedigen. ‘Ik ben mens. Ik beweer toch niet dat ik een heilige ben. Ik klungel, net als iedereen, ook maar wat aan met de goede en slechte tijden die bij het leven horen.’
Ik ben murw en kan net zo goed die kast weer in.
T. gaat door, ’ik wil je alleen maar beschermen. Mensen begrijpen er nou eenmaal niets van. Je wilt woorden geven aan iets wat bijna niet te beschrijven is. Ik was erbij toen het gebeurde en heb het meegemaakt. Ik begrijp het wel, maar andere mensen echt niet. Je werkt in het bedrijfsleven, je hebt een professionele uitstraling. Je wilt toch niet dat je opdrachtgevers niet meer met je willen werken?’
Dat wil ik inderdaad niet.
‘Je kunt zo enorm goed naar de essentie van de mens en ze helpen met hun eventuele blokkades. Daar zit je kracht. Waarom zou je deze gebeurtenis delen? Zij hoeven dat toch allemaal niet te weten?’
Het klopt niemand hoeft het te weten.
Ik heb zelf ook niet het antwoord op de vraag waarom ik dit zou willen.
Als je gewoon meedraait in de maatschappij, of zoals ik, coach bent in een zakelijke omgeving, dan hou je hier dus je mond over. Omdat je bang bent om alles te verliezen.
Ik heb helende handen en die handen heb ik niet zomaar gekregen.
Maar ik kan er beter niet over vertellen. In mijn schaduwleven help ik er kinderen mee, die in de reguliere zorg niet terecht kunnen. Zij zien dingen die er niet zijn, zij leven in angst, ze kunnen niet slapen en zijn uitgeput van bijvoorbeeld entiteiten. Soms willen ze gevaarlijke dingen doen in hun slaap. Zoals uit het raam springen van de tweede verdieping. Pubers die zichzelf snijden. Of erger.
De problematiek van deze kinderen heeft mij geholpen om mij over mijn schaamte heen te zetten en de kracht die mijn handen doorgeven te gebruiken.
Het is toch te erg voor woorden dat ik hier niet over durf te spreken, omdat ik bang ben dat ik mijn leven kwijt raak.
Ik merk dat ik boos word.
Op mezelf.
Het is echt de hoogste tijd dat ik uit de kast blijf.
~Annemarie Baltus
26 september 2019
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
