Gisteravond had ik op de rand van het bed zo’n lief gesprekje met mijn jongste zoon van 9 jaar.
‘Eigenlijk ben ik je slaafje,’ zei Julius. ‘Ik MOET altijd doen wat jij zegt.’ Hij was overtuigd van zijn punt en keek mij zelfvoldaan aan. Hij dacht dat ik hier vast niets op te zeggen had. ‘Je kunt je afvragen wie het slaafje is,’ antwoordde ik. ‘Ik sta helemaal in dienst van jou. Als jij naar voetbal moet, dan moet ik zorgen dat jij wat hebt gegeten, je voetbalkleding aan doet en ook nog op tijd op de training bent. Dan heb ik even vrij, maar moet ik wel zorgen dat ik je weer op tijd ophaal, want ik kan je daar moeilijk laten staan. Dan word je boos.’
Ik zag aan zijn gezicht dat hij doordacht over de vraag: wie is eigenlijk de slaaf?
Ik besloot het nog wat aan te dikken met kleding passen en kopen. Alhoewel ik er zelf enorm van kan genieten, is dat een van de ergste dingen in het bestaan van mijn vermeende slaafje. ‘Bovendien groei jij ook nog,’ zei ik met een zucht. ‘En dus MOETEN we regelmatig winkelen… Kleding passen… Verschrikkelijk… Jij staat dan te zuchten en te kreunen in de paskamer en dan MOET ik ook nog zorgen dat we ook echt met wat kleding de winkel uit gaan, anders heb je niets om aan te trekken. Ik vraag je: wie is hier nou de slaaf?’
Het werd stil. Julius was er wel uit. Hij was het in ieder geval niet. Voldaan en kennelijk met een veel beter gevoel ging hij slapen. Het is toch leuker als je moeder de slaaf is.
Later op de avond zat ik er nog wat over door te mijmeren. Eigenlijk is het gesprek met mijn zoon wel een mooie metafoor voor leiderschap. De leider dient de medewerker en de medewerker dient de leider. Echt leiderschap ontstaat in het moment. Dan is het volstrekt onbelangrijk wie officieel de leider is, omdat je als je goed in contact bent met elkaar, wel weet wat je moet doen: volgen of leiden.
Het zou fijn zijn als we meer en meer een wereld met elkaar kunnen openen, waarbij we op een natuurlijke wijze samenwerken. Waarin we, als we het contact kwijt zijn, leren om het contact te herstellen, waarin we leren het beste in elkaar naar boven te halen en het beste van onszelf geven. Waarin we mogen vallen en weer opstaan en waarin vertrouwen ons de weg wijst en niet angst.
We hebben met elkaar nog een weg te gaan. Ik heb er veel vertrouwen in dat we dit met elkaar gaan doen. Juist doordat alle externe zekerheden wegvallen, moet iedereen wel gaan varen op zijn innerlijk kompas. En dat vraagt ontwikkeling van angst naar vertrouwen. Hoe mooi is dat?
~ Annemarie Baltus
22 november 2016
