Samen met K. ben ik een dagje schilderen bij Wilma Veen. Ik houd van haar werk. Het is vrolijk, liefdevol en met een boodschap. Ik heb drie werken van haar bij Inspira hangen.
K. komt mij ophalen.
Ik stap in de auto.
‘Ik ben vergeten te ontbijten’, hoor ik mezelf zeggen.
Dat zal wel goed komen denk ik.
En dat klopt.
We worden ongelooflijk in de watten gelegd.
Bij het ontvangst zegt Wilma vrolijk: ‘Ik word een professional in de liefde en ik heb besloten dat ik er heel goed in ga worden’. Ze heeft mij meteen te pakken. Ik word er helemaal blij van.
We krijgen tips en lekkere hapjes.
Tussendoor schilderen we zelf ook nog wat.
Wilma is warm, vrolijk en gastvrij. Net als haar werk. Ik vraag of ze altijd zo is. Ze is ook weleens boos. Maar ik geloof het niet. Er volgt een onbeduidend verhaal over kinderen, sokken en een wasmand.
De liefdevolle houding van Wilma, doet faalangst smelten als sneeuw voor de zon.
Er moet iets mijn hart uit. Ik word gefocust en schilder vol aandacht het schilderij.
Een groot roze hart, met een pijl erin.
Ik weet niet of ik het mooi vind, maar van R. mag het in de keuken hangen.
Na twee weken keuken, zeg ik tegen R. ‘Dat schilderij gaat weg. Het is een bloedend hart.’
Ik heb pijn geschilderd en losgelaten.
Wilma is een professional in de liefde. In een hele liefdevolle omgeving schept ze ruimte om naar buiten te laten komen wat er op dat moment naar buiten wil komen.
En dat schept toch een band.
Want dat doe ik ook in mijn werk.
Ik ben een professional in liefdevol leiderschap.
Ik wil graag een professor worden.
Voorlopig kan ik nog voort.
~Annemarie Baltus~
november 2020
