Bij de start van een leiderschapstraject vraag ik vaak naar belangrijke levenslessen die de deelnemers hebben ervaren. Hoe heeft dat hen gevormd en hoe zien ze dat nu terug in hun leiderschapsgedrag? In jouw persoonlijke vorming zit jouw kracht verborgen. Of het nu leuk was of niet, dat wat je hebt meegemaakt heeft je gevormd en je neemt het mee naar je werk. Het is bijzonder handig als je je hiervan bewust bent, zodat je kunt leren hoe je dit ten goede kunt inzetten.
In jouw schade zit je schat verborgen. Waar het jou aan heeft ontbroken in je jeugd creëert vaak een diep vermogen tot geven aan anderen van datgene wat jij hebt gemist. Het is belangrijk om je daarvan bewust te zijn, ook daar waar je soms onbedoeld iets anders creëert.
Ik heb dat met het nemen van verantwoordelijkheid. In mijn gezin van oorsprong ben ik het oudste kind. Doordat mijn vader vroegtijdig overleed, heb ik de neiging om te veel verantwoordelijkheid naar mij toe te trekken en creëer ik afhankelijkheid in werkrelaties. Dit is belangrijk om te weten, zodat ik bij kan sturen. Want verantwoordelijkheid nemen brengt je ver, het overnemen ervan niet.
In mijn gezin van oorsprong was het ontkennen van emoties een manier om te overleven. Ik heb nu het vermogen om mensen bij diepe pijn te begeleiden. Dit kan ik alleen doordat ik mijn eigen pijn ben gaan aankijken en doorleven. Doordat ik heb leren scheiden wat van mij en wat van de ander is. Stapje voor stapje.
Kennis over je persoonlijke vorming, leren om de verborgen kracht die daarin besloten ligt vrij te maken en te verfijnen in je vermogen tot geven, is tegenwoordig een cruciaal onderdeel van leiderschap. Het gaat een essentieel verschil maken in de toekomst. Ben jij in staat om jezelf als instrument voor leiderschap te gebruiken? Dat kan alleen als je eerlijk durft te kijken naar jezelf, en durft te delen met anderen. Zodat je je door anderen kunt laten inspireren op je pad.
Dat lukt niet als je een geforceerde kloof aanbrengt tussen werk en privé. Hoezeer sommige deelnemers ook proberen werk en privé te scheiden, zakelijk willen zijn op het werk, het is een weg die steeds minder werkt. Het is ook theoretisch onmogelijk: je neemt jezelf mee naar kantoor. Het is vermoeiend om jezelf in een harnas te proppen op het werk. Om ook als het je niet boeit, toch een geïnteresseerd gezicht op te zetten als je tijdens het verplichte nummer bij een bila vraagt hoe het met je medewerker gaat. Dat heet dan “Oprechte aandacht”. En dan verbaasd zijn dat jij als kil wordt ervaren. Naarmate de tijd verstrijkt, gaat een harnas op het werk, hoe perfect het er ook uit ziet, steeds meer knellen. Voor jezelf en voor anderen.
Sterker nog mensen die zichzelf durven zijn op het werk, voelen zich beter en presteren beter. Zij voelen zich thuis op het werk. Mits hun leidinggevende ook zijn harnasje uitdoet. Mensen werken nu eenmaal graag voor mensen. Liefdevolle relaties willen wij ook op het werk.
Natuurlijk hoef je op het werk niet alles te vertellen over het verleden. Voor je omgeving kan het wel belangrijk zijn te weten hoe je bent gevormd. Anderen kunnen dan misschien rekening houden met gevoelige plekken.
Ik heb een keer een leidinggevende gehad die werkelijk niemand vertrouwde. Ik werd er gek van en ging met hem de strijd aan over zijn gebrek aan vertrouwen. Tot ik op een heisessie zijn verhaal hoorde. Opeens begreep ik dat zijn wantrouwen niets met mij te maken had. Hij veranderde niet, maar mijn gedrag naar hem veranderde daarna wel.
In jouw persoonlijke vorming zit jouw kracht verborgen. Van de levenservaring van anderen en van jezelf kun je leren. Tijdens het vertellen reflecteer je ook op je eigen situatie. Het verdiept het contact met anderen. Er komt meer kwaliteit van contact. En dat contact kun je benutten om op een prettige manier met elkaar te werken, lastige dingen bespreekbaar te maken en om te zetten in een ervaring waar je samen van groeit. Dat lukt alleen als je durft te delen wat er in jou leeft. Er is geen andere weg.
~ Annemarie Baltus
13 juni 2017
