‘Moeilijkheden zijn er om te leren. Als het leven makkelijk zou zijn, zouden we niet gaan zoeken.’, zegt L. mijn coach in donkere tijden. Ze is weer lekker op dreef.
We leren van moeilijkheden. Het maakt dat we gaan voelen, ons proces ingaan, keuzes maken. Ik weet dat het zo werkt. Ergens hoop ik altijd dat het proces waar ik op dat moment door heen ga, mijn laatste ontwikkelproces is. Dat is niet zo. In mijn geval dan. Er is altijd weer wat nieuws te ontdekken en te leren. Er zijn altijd nieuwe vermogens vrij te maken, maar dan moet ik wel de door de pijn heen. Door het verdriet, de frustratie en/of teleurstelling. Echte persoonlijke ontwikkeling, gaat toch echt over het aankijken en doorvoelen van pijngebieden in jezelf. Je hebt er later pas lol van. Dan merk je opeens, dat je nieuwe vermogens hebt, wijzer bent geworden en je leven voller. In mijn geval neemt mijn helderheid en warmte toe.
Afgelopen zomer ben ik plotsklaps uitgevallen en ik krabbel hernieuwd uit het dal omhoog. Heel diep in mij zit het besef dat ik, en alleen ik, verantwoordelijk ben voor mijn gevoel. En dat ik ook de enige ben die mijn gevoelens kan oplossen, zodat ik neutraal kan blijven, of weer kan worden, in wat ik meemaak. Dit is wat ik aan het doen ben. Het is pittig.
Ik ontdek ook, dat ik niet verantwoordelijk ben voor hoe een ander zich voelt en wat er in een ander getriggerd wordt. De ander is dat ook niet voor mij. Ik voel me toch nog te vaak verantwoordelijk voor de gevoelens van een ander en voel me snel schuldig. Doordat ik me schuldig voel, kan ik ook de ballast van anderen vasthouden. Deze ballast laat ik nu vallen.
Als ik zelf de ander toch onbewust de schuld heb gegeven van mijn gevoel, dan heb ik vergeving nodig om los te laten. Dat is de fase waar ik nu in zit. Eerst heb ik de pijn gepakt, schuld gegeven en nu komt de verantwoordelijkheid voor mijn gevoel, door vergeving, weer bij mij terug.
Het is fijn om los te laten en bij mezelf te blijven. Maar ik moet ook moeite doen. Het oude evenwicht trekt, maar ik wil niet terug. Mijn proces triggert ook het comfort van mensen in mijn directe omgeving. Dat is nou precies waar ik niet meer verantwoordelijk voor ben. Het nieuwe evenwicht is nog in wording. Het is spannend.
Ik voel me voor het eerst sinds weken weer echt goed.
Ik klim uit het dal.
Met vallen en opstaan.
~Annemarie Baltus
27 september 2018
