‘Ik leef voor mezelf’ is mijn nieuwe mantra nu ik na zes weken time out weer begin met werken. Zelfs als ik het opschrijf krijg ik de neiging om me meteen te verdedigen en het uit te leggen. Alsof voor een ander leven beter is.
In de zomer ben ik geveld door een secundair trauma. Dat is een trauma wat niet van jezelf is, maar wat je overneemt. Het is een bekend fenomeen bij oorlogstrauma’s. Een ouder heeft bijvoorbeeld een onverwerkt kampverleden en vervolgens wordt dat trauma onbewust overgedragen op het kind. Maar ook psychologen kunnen er last van hebben, als ze de trauma’s van anderen ongemerkt opnemen in hun eigen systeem. Het is ongelooflijk belangrijk, in mijn vakgebied, voor iedereen trouwens, dat je goed emotioneel leert scheiden: wat is van mij en wat is van de ander. Het secundaire trauma komt bij mij overigens niet van mijn werk.
Een secundair trauma hoef je slechts los te laten. Dat is niet makkelijk. Je moet er emotioneel sterk voor zijn, omdat je wel de energie en gevoelens fysiek ervaart die horen bij het trauma. Die moet je kunnen toelaten en verduren. Als het uit je systeem is, is het weg. Je hoeft het niet te verwerken, want het is niet jouw trauma. Als je het loslaat is het simpelweg verdwenen. Zo ook bij mij. Het geeft enorm veel ruimte.
In het begin was ik zoekend, bezig om het trauma überhaupt te plaatsen. Ik wist van het bestaan niet af. Het is een rare gewaarwording en tegelijkertijd vallen veel dingen op hun plek. Het klopt en het voelt als opruimen.
Dat is ook wat ik in de afgelopen weken in mijn eigen huis heb gedaan. Kasten opruimen, spullen die ik niet meer nodig heb, weg ermee. Dozen vol het huis uit.
Nu, zes weken later, voelt het voor mij ook in mezelf, alsof ik een kamer volgepakt met dozen leeg heb geschoven. Via de tuindeuren, zo de tuin in. Mijn systeem uit. Deze dozen hoeven niet open. Want het is niet van mij. Dat is eerlijk gezegd ook fijn aan een secundair trauma. Ik hoef er niets mee.
Ik mag die nieuwe ruimte opvullen met mezelf. Dat is nieuw.
‘Ik leef voor mezelf.’
Dit is wat de reset mij leert. Wat voelt goed voor mij en daar kies ik voor. Mijn nieuwe lege kamer, ga ik opvullen met mezelf.
Rustig opstarten na een reset, met een eigen bedrijf, is een hele uitdaging. Ik neem een paar besluiten waar ik me goed en comfortabel bij voel. Het is nieuw dat ik helemaal zelf de regie neem op wat goed voelt voor mij.
Ik voel genuanceerd het verschil tussen de dingen maar laten gebeuren en dingen laten ontstaan.
Aan het einde van de eerste week heb ik hoofdpijn, en een goed gevoel. Ik ga het anders doen. Het komt goed.
~Annemarie Baltus
31 augustus 2018
