‘Niet mijn probleem’ is mijn tweede nieuwe mantra, nu ik in de reset zit.
Er zijn nogal wat problemen, die niet mijn probleem zijn, toch mijn probleem. Na een lunch met twee top vrouwen deze week, merk ik dat ik niet de enige ben. Misschien is het wel een vrouwending. Je schuldig voelen, piekeren over wat je niet goed hebt gedaan, wat je anders had kunnen doen, je verantwoordelijk voelen voor de gevoelens van anderen.
‘Het is ZIJN boosheid. Niet die van jou. Die moet HIJ oplossen.’, zegt L. mijn coach.
‘Niet JOUW probleem.’
‘Maar misschien heb ik wel wat verkeerd gedaan?’ probeer ik nog.
‘Niet JOUW probleem.’
‘Jij voelt je hier niet comfortabel bij. Wat ga JIJ hier aandoen? Dat is namelijk wel JOUW probleem. Als het niet goed voelt, dan kun jij dat oplossen.’ Aldus de coach.
‘Ja, maar misschien is het niet goed voor de ander en moet ik er anders mee omgaan?’, stamel ik, terwijl ik voel dat ik zelf de situatie uit de hand heb laten lopen. Wat ik echt zelf wil en regie nemen heb ik ver weg in mijn bewustzijn gestopt.
‘Niet JOUW probleem.’ Herhaalt L. vol overgave.
‘Maar als iemand dan niet kijkt, niet verder komt, altijd zo op slot blijft en zijn potentieel niet vrij krijgt en ik zie dat en kan helpen of verschil kan maken……….?’
‘Niet JOUW probleem.’
Ik weet het wel, zeg het zelf ook tegen mijn klanten.
Ik voel me net een kleuter. Maar dan één die al gestudeerd heeft en weer opnieuw mag beginnen. Ik mag wat ik al weet, op een dieper niveau opnieuw leren. Een schrale troost.
Het lijkt lekker rustig ‘niet mijn probleem’, maar nu er geen problemen van anderen in mijn systeem zitten, voel ik me ook een beetje leeg.
Doelloos ook.
Somber.
Ik krijg de pijn weer. Een hele diepe eenzaamheid, die altijd zo in mij sluimert. In mijn nieuwe lege ruimte. Ik heb er geen zin in.
Ik kijk het tv programma Zomergasten met Esther Perel. Een aanrader overigens, als je van diepgang houdt, en meer inzicht wilt in ouder-kind patronen en relaties. Ontzettend herkenbaar ook.
Ik heb ook zo’n kind in mij. Zo’n kind wat hunkert naar echt contact, liefde en erkenning van gevoelens; tegen beter weten in.
Ik ben gewend aan hortensia niveau van contact. Aan de oppervlakte, doorgaan naar het volgende.
Ik begrijp ook niet goed waarom ik er zo aan vasthoud. Waarom kan ik zo moeilijk accepteren dat er is wat er is, en wat is geweest is geweest. Het voelt alsof ik dan de liefde opgeef. Een kans op bevrijding van dat eenzame gevoel, de angst dat ik alleen achter blijf. Verstandelijk weet ik wel dat het niet zo is, maar dat is niet hoe het voelt in mij.
Ik ga met de hond het bos in en ik bel een vriendin.
‘He An, wat vervelend nou. Ja, we moeten hier allemaal doorheen. Uiteindelijk. Het is van deze tijd. Vul jezelf met liefde. Gewoon helemaal jezelf vullen met liefde. Alleen voor jou.’
En wonderlijk, ik voel het meteen.
Een aparte ervaring. Ik knap er van op. Even een glimp van een nieuw perspectief.
Ik begin los te laten en voor mezelf te leven.
Het wordt een keer tijd.
~ Annemarie Baltus
10 september 2018
