‘An, ik heb ze even geteld, je bent toe aan je honderdste blog’, zegt M. vrolijk tegen mij. Slik.
Mijn honderdste blog. Die moet natuurlijk wel erg goed zijn.
‘Ga er maar even lekker voor zitten’, gaat M. opgewekt verder.
Pfff, ik voel de druk. Waar ga ik het over hebben? Over de laatste keer Monte na Luz? Over ‘Uit de reset’? Ik heb geen idee. Ik schiet spontaan in een writers-block.
Er komt een hele maand helemaal niets. Zelfs de inspiratiemail kan ik niet schrijven. Dan maar een ‘thema’ inspiratiemail. Alsof de lezers gek zijn. Ik krijg spontaan reacties. ‘Jammer, alleen oude blogs.’
Het gaat gelukkig weer goed met mij. Ik voel me stevig en sterk. Ik begin te oogsten van de reset. Ik ben vrijer geworden, sta nog meer op mijn eigen grond.
De bediening van anderen is er uit. Ik merk vooral in dat laatste een groot verschil. Ik merk ook dat ik zo sterk een eigen stijl heb qua werk, dat ik daar wel een keer in mag gaan geloven. Ook al ben ik zelf niet perfect genoeg naar mijn zin.
Als ik heel eerlijk ben, zou ik zelf namelijk graag door het leven gaan als een verlichte-altijd-in-de-liefde-en-altijd-innerlijk-rustige Zenmeester.
‘Lijkt je dat echt leuk?’, vraagt iemand vol verbazing tijdens een lezing.
‘Ja, dat lijkt mij echt heerlijk.’
Ik geef voor het eerste een lezing bij Miracles in Contact, een platform voor Een Cursus in Wonderen. Ik ben aangekondigd als Cursus Leraar. Nu bestudeer ik de Cursus al jarenlang en ik pas het ook toe in mijn leven. Maar een Cursus Leraar?
Is dat niet wat overdreven? Ik deel mijn onzekerheid met de groep. Ik kan niet zeggen dat ik altijd in liefde en in vrede ben. Het breidt zich wel uit in de tijd, ik ben niet meer wie ik vroeger was. Maar om nou te zeggen dat ik altijd rustig ben. Dat is niet zo.
Ik kan me niet mooier voordoen dan ik ben. Ik mag dan ‘benoemd’ Cursus Leraar zijn, maar het is er één met gebreken. Ik gil ook af en toe tegen mijn kinderen, ik kan boos, koud en niet begripvol voor mijn man zijn en ik krijg stress van tijdsdruk en randzaken. Maar ik merk ook dat als ik dat doe, dat ik projecteer en het van mezelf is. Dat daar een overtuiging en een pijn zit die geheeld mag worden.
Dit besef zit zo diep in mij geworteld en dat is in zichzelf al enorm bevrijdend. Je hoeft dan ook niet meer buiten jezelf te zoeken voor vervulling of bevrijding.
Tijdens deze lezing met voor mij onbekende mensen, merk ik dat mijn openheid en eerlijkheid over mijn eigen thema’s ontwapenend werkt. Doordat ik kwetsbaar durf te zijn, nodig ik anderen uit om hetzelfde te doen. Het creëert veiligheid. Doordat anderen over hun essentie delen, leer ik zelf ook weer. Ieder heeft zijn inbreng. Er zit veel wijsheid in de groep.
Iedereen gaat geïnspireerd naar huis, echter ik voel mij nog steeds geen Zenmeester of Cursus Leraar. Ik vind mezelf toch eigenlijk, eerlijk gezegd, nog niet goed genoeg. Wat ik wel besef is dat mijn aanwezigheid en mijn doorleefde ervaring, al ben ik niet perfect, leidt tot een hoger bewustzijn. Mensen komen dichterbij zichzelf. Na afloop krijg ik terug dat de deelnemers het fijn vinden dat ik het persoonlijk en herkenbaar maak. Terwijl ik juist het gevoel heb dat ik mezelf zit te downsizen om de verwachtingen bij te stellen. Verwachtingen waarvan ik denk dat deze groep ze heeft, maar die natuurlijk helemaal van mezelf zijn.
Grappig toch. En ik maar denken dat ik een verlichte goeroe in een oranje jurk, met zo’n ketting zou moeten zijn om mensen echt te bereiken.
Tijd om dat ook eens los te laten.
Ik vraag me af of mijn man wel op zo’n verlichte goeroe met ketting zit te wachten.
Dat antwoord kan ik wel raden. Niet dus.
~Annemarie Baltus
22 november 2018
