Vandaag in een groep staat een deelnemer stil bij de oogst van zijn Inspira traject.
‘Ik vertrouw op het stille weten’, zegt hij. ‘Ik heb geleerd om daar naar te luisteren. Het is een weten waar ik soms niet naar luister als ik geen zin heb in de realiteit. Dan is het niet luisteren naar dat stille weten een schuilplaats’.
Ik vind dat heel mooi gezegd. Ik herken het ook. Het stille weten wat in je is, als je echt naar jezelf luistert. Het stille weten waar je ook snel uit wordt getrokken door de buitenwereld. Vaak zetten signalen in de buitenwereld je op een ander spoor. Soms ook signalen uit je binnenwereld. Het is echt de kunst om heel goed naar dat stille weten te leren luisteren.
Soms is dat luisteren naar dat stille weten een kwestie van leven of dood.
Twee weken geleden heb ik dat nog met onze hond Pip meegemaakt. Pip is acht jaar oud en een kleine Norwich Terriër. Zij maakt al twee weken een snurkend geluid. In die twee weken zijn we twee keer naar de dierenarts geweest. De eerste keer kreeg ze antibiotica want er zat een zwelling in haar keel. De tweede keer was de zwelling minder en ging het de goede kant op. ‘Fijn’, dacht ik. Maar ik had zelf niet zoveel verbetering aan Pip gezien. Na het tweede bezoek zit ik ’s avonds met Pip op de bank. Pip probeert op haar pootjes te blijven staan om te ademen, ze is moe. Ze zakt er door, valt in slaap, maar dan drukt de bank haar keel dicht, haar lichaampje gaat trillen en ze snurkt wakker. Ze hapt naar adem en probeert niet op de bank te gaan liggen, maar ze is moe, dus dat gebeurt toch en zo heb ik een hondje wat probeert te slapen en steeds weer wakker wordt en hapt naar lucht.
Als ik het zo opschrijf, zou je denken, dat het helemaal geen stil weten is. Het is overduidelijk dat het niet goed gaat met mijn hond.
Ik bel de dierenarts en omdat het al laat in de avond is kan ik terecht bij het Dierenziekenhuis in Arnhem. Ik maak een filmpje van Pip en stuur dat door. Dat wordt bekeken door de dierenarts. Het is onduidelijk of ze zuurstoftekort heeft en we mogen langs komen.
“Het is onduidelijk of ze zuurstof tekort heeft?” Ingewikkeld vind ik dat. In mij gaan alle stemmen af. Ben ik geen aansteller? Morgen moet ik op tijd weer werken. Voor wij terug uit Arnhem zijn is het 3 uur in de nacht, terwijl het misschien volstrekt onnodig is. De dierenarts zei toch dat het wel goed ging?
Ik maak R. wakker in de hoop dat hij het verlossende antwoord zal geven: Wel of niet naar het dierenziekenhuis met Pip? Hij weet het ook niet. We besluiten te gaan. Pip blijkt opeens springlevend als ze merkt dat we wat gaan doen. Bijzonder levendig voor een bijna dode hond loopt ze mee naar de auto. Ik kijk R. aan. Hij weet het ook niet meer. ‘Het is jouw hond’, zegt hij, ’ík vind alles goed’.
Ik bel nog een keer het ziekenhuis. ‘Je hoeft niet te komen, hoor. Wij weten niet of ze het benauwd heeft. Het kan heel snel gaan en wij adviseren dan wel om bij uw hond te slapen.’
‘Dan komen we’, opeens weet ik het zeker. Wat als ze stikt, ik zou niet weten hoe ik zou moeten reanimeren.
We komen aan in het Dierenziekenhuis en Pip loopt mee naar binnen. We zijn de deur nog niet door of er komt een assistente op ons af. ‘Mag ik even in haar bek kijken?’.
‘Is haar tong altijd zo blauw?’ Ik schrik me dood van die tong. Veel tijd om te schrikken heb ik niet. De assistente is al verdwenen met Pip. Ze krijgt extra zuurstof.
Al met al is het goed dat we gekomen zijn. Uit een foto blijkt dat de ontsteking rond haar strottenhoofd de luchtpijp afknelt en dat er een voorwerp zit. We laten Pip achter in het ziekenhuis.
‘Dit is een nieuwe dimensie in ons bestaan’, zeg ik op de terugweg tegen R. ‘Dat we een hond in een ziekenhuis hebben. Hoe gaan we dat doen met het bezoekuur?’. ‘Niet’, zegt R. en daarmee is de kous af.
Twee dagen later mogen we Pip weer ophalen. Heel veel onderzoeken en informatie rijker en een wintersport armer hebben we onze hond weer terug.
Ik ben blij dat ik naar mijn Stille Weten heb geluisterd. Wat kom ik daar moeilijk bij en wat zit dat diep verstopt in mij als het over mijn eigen situatie gaat!
~ Annemarie Baltus
Maart 2024
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
Annemarie heeft een boek geschreven dat gaat over ‘Liefdevol Leiderschap’. Het is een inspiratieboek waarin haar mooiste blogs zijn gebundeld. Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste deel over persoonlijk leiderschap, het tweede deel bevat lessen voor leiders, en het derde deel gaat over haar persoonlijke levenslessen.
Inspira heeft daarnaast een prachtige E-learning over Persoonlijk Leiderschap.
Wil je meer inspiratie? Kijk dan eens op onze website of abonneer je op onze inspiratiemail. Dan ontvang je een keer per maand mijn nieuwste artikelen per e-mail.
