Personen op wie of situaties waarop je kunt ontladen zijn frustratievangers. Als jij last hebt van frustratievangers (en zij van jou), dan is er iets aan de hand waar je gevoelsmatig niet goed mee om kunt gaan. De frustratievanger krijgt dan jouw hele lading over zich heen.
Schoonmoeders vangen vaak frustraties op, soms is er een kind dat alles krijgt. Maar je partner, een bepaalde collega of type mens komen ook in aanmerking. Of bepaalde instanties of wetten. Denk aan de belastingdienst of de politiek. Hoeveel onvrede vindt daar niet een uitweg?
Welke frustratievanger je ook kiest, zij vertegenwoordigen delen in jezelf die je liever wilt verstoten. Delen waar je liever niet naar kijkt. Je duwt ze naar buiten, naar anderen. Het is de ultieme projectie. Het gaat snel, en gebeurt vaak onbewust. Zo graag wil je ervan af.
Mijn telefoon is vorige week gecrasht na een iOS update. Mijn hele bedrijf zit in de telefoon. Bij al mijn technisch gerelateerde zaken vertrouw ik op mijn man. En nu blijkt er geen back- up te zijn. De telefoon zit nog wel in de garantie, maar bij reparatie wist de serviceprovider standaard alle gegevens in verband met de privacywet. Mijn smeekbedes worden niet verhoord. Privacywet is privacywet. Het is goed dat de man aan de andere kant van de lijn zit: Ik kan hem wel kielhalen. De telefoon wordt onbehandeld teruggestuurd, wie weet is er nog een andere oplossing.
Ondertussen is mijn man mijn frustratievanger. Ik ben heel boos op hem. En dat is nog zacht uitgedrukt. Mijn frustratie is niemand in huis ontgaan. Ik ben er niet trots op. Ik zit vast.
Niet veel later zit ik met mijn jongste zoon van tien jaar in de auto. We zijn op weg naar de drumles. Ik krijg feedback: ‘Mam, het leven is steeds vergeven en weer doorgaan. Anders blijf je in dat gat hangen, waar ik het over had.’
Dat gat, daar begon hij vorige week over. Hij zei toen: ‘Als je altijd maar meer wilt, dan leef je altijd in een gat. Begrijp je wat ik bedoel?’
Ik begrijp wat hij bedoelt.
‘Ik wil het ook heel graag loslaten, maar dat lukt me nu niet zo goed,’ zeg ik.
Hij begrijpt het. Hij begrijpt alles.
‘En toch moet je het doen, mam, anders kun je niet verder.’
Ik moet de acceptatie in. Dat ik alles opnieuw mag invoeren en opnieuw mag instellen. Vooral dat laatste is het probleem. Ik kan dat niet zelf en ik heb er een bloedhekel aan. Het is zonde van mijn tijd, zonde van mijn geld, zonde van mijn energie. Ik wil dit niet.
Mijn les is meebewegen. Accepteren dat dit is wat het is. Het is niet mijn sterkste punt.
Wees dankbaar voor je frustratievangers, voor zover zij nog aanspreekbaar zijn na het opvangen van je frustratie. Zij helpen jou tijdelijk om gevoelens af te reageren, die je nog niet kunt accepteren. Alhoewel tijdelijk soms vrij lang kan zijn. In mijn geval dan.
Als je veel frustratievangers nodig hebt, dan is dat niets anders dan een signaal dat je incasseringsvermogen op is.
Ik ben net terug uit Texel…
En nu alweer toe aan vakantie.
~ Annemarie Baltus
27 oktober 2017
