Tijdens de training ‘De kracht van het onbewuste’ vertelde ik aan de groep hoe mijn gasttrainer Karen en ik elkaar hebben leren kennen en wat mijn eerste indruk van haar was. Ruim 18 jaar geleden zat zij bij mijn net nieuwe vriend, nu man, in een stoel. Ik zag haar en dacht: “Jee zeg, wat een tuttebel, met dat lange haar en ze is ook nog moeder.” In mijn gedachten bleef er helemaal niets van Karen over: afgeserveerd, afgedaan, volstrekt oninteressant.
Nu zijn we al jaren beste vriendinnen en kunnen Karen en ik samen om mijn eerste oordeel lachen. We vinden het fijn dat we zo’n bijzondere band hebben, terwijl ik die mogelijkheid totaal niet zag bij onze eerste ontmoeting. Karen had overigens niet zo’n soort oordeel over mij. Oordelen was in die tijd vooral mijn probleem, ook al dacht ik dat het van de ander was. Iedereen deed bij mij altijd examen. En nou niet bepaald om te slagen.
Tijdens de training vertelde ik dus deze zin (tuttebel, lang haar, moeder) aan de groep. Het bleef muisstil. Niemand kon erom lachen. Ik voelde daar op dat moment de totale leegte van het oordeel. Dat er onder een oordeel helemaal niets zit. Niets. Het is leeg. En ik besefte dat ik daar jaren heb gewoond. In oordelen. Het was een schuilplaats als het even niet veilig leek. Verschrikkelijk!
Wat ben ik blij dat die tijd voorbij is. Dat ik niet meer in oordelen woon. Dat ik mijn fundament op liefde wil bouwen en al heb gebouwd, met vallen en opstaan. Het was ongelooflijk waardevol om dat in die groep zo te ervaren.
Een oordeel zegt iets over jezelf, je voelt je niet veilig in het contact met de ander of in het leven. En voor de rest heeft het, behalve als signaal dat jij je zo voelt, geen enkele waarde. Je mag met jezelf aan de bak, je mag emotioneel opgevoed worden, en wellicht is het nodig iets bespreekbaar te maken en op te staan. Keer op keer mag je een oordeel zien als signaal, tot elk oordeel is verdwenen. Tot je geheel vrij bent en gevuld met liefde van binnenuit.
Dit is geen spirituele zen-mediteer-nog-even-door opdracht. Dit is waar werken aan bewustzijn over gaat. Het gaat erom dat je elke keer weer een oordeel doorziet voor wat het is: niets. Dat je bereid bent om elk oordeel uit de krochten van je geest, daar waar je liever niet kijkt, maar waar oordelen toch echt zitten, te erkennen en te doorzien voor wat ze zijn.
Je mag aan de slag met oordelen. Dat wil zeggen: toegeven dat je oordeelt (als je een krachtig persoon bent, dan kun je heel sterk oordelen) en aan het werk door te onderzoeken wat er onder zit qua pijn, onveiligheid of (dode) normen, wat je eventueel bespreekbaar mag maken. Je mag stoppen met de ander of jezelf af te serveren. Of stoppen met een bondje vormen met een ander om iemand of een groep af te breken, waardoor je zelf onbetrouwbaar wordt.
Het gekke is, als je aan de slag gaat met je oordelen, dan bouw je aan een fundament van liefde. Want daar waar oordelen verdwijnen, door ze te erkennen en te laten gaan, verdwijnt angst en komt er ruimte voor liefde. Voor ontwikkeling & groei. Voor verbinding en voor vergeving. Het leven wordt er lichter van.
Waar oordelen verdwijnen ontstaat zuivere waarneming. Zuivere waarneming verschijnt als je beseft dat je niet kunt oordelen. Waarneming wordt je gegeven. Dat wil zeggen je wordt je er bewust van.
Het hebben van oordelen is niet erg. Zie het als een kans voor het ontwikkelen van je bewustzijn. Voor groei naar een hoger of een lager bewustzijn. De keuze is aan jou. Als je het tenminste wilt zien.
~ Annemarie Baltus
24 juni 2016
