Als je denkt dat je een ander mens wordt van het werken aan jezelf, dan is dat een illusie. Je blijft gewoon jezelf. Ik klus al bijzonder lang aan mezelf en als er één les is die ik heb geleerd is dat ik gewoon mag leren om mezelf te aanvaarden zoals ik ben. Te houden van mezelf zoals ik NU ben. Vaak is dat liefdevol en vaak ook niet.
De gebieden in mijn leven waar ik niet liefdevol kan reageren, daar ben ik niet vrij. Daar heb ik wat te doen. Ik heb daar vrede mee. Nou ja, bijna helemaal dan.
Als je wilt vasthouden aan je ideaalbeeld, hoe je zou MOETEN zijn, dan kom je bedrogen uit en duurt ontwikkeling langer. Ook dat weet ik uit ervaring.
Dit komt omdat je de gebieden in jezelf waar je niet voldoet aan het ideaalplaatje gaat ontkennen en onderdrukken. Of je geeft anderen of omstandigheden de schuld. Je omzeilt het probleem, met als gevolg dat je obstakels creëert op je pad. Deze obstakels worden dan zo manifest dat je uiteindelijk wel moet gaan kijken.
Van gedoe gaan je ogen open. Of niet. Maar dan wordt het gedoe erger.
Als je verder bent in je persoonlijke ontwikkeling, dan weet je dat je negatieve emoties juist oplost door ze toe te laten en te ervaren. Tegelijkertijd komt er dan nieuwe levensenergie vrij. Als je dat eenmaal weet, verdwijnt de angst voor pijn. De opbrengst van het durven voelen van pijn is enorm. Je komt bij je kern uit, bij je levenskracht. Bij energie en bij mogelijkheden. Je ervaart dat de wereld voor je open ligt. Ook al blijft het leven je uitdagen en is het zeker niet altijd makkelijk.
Mensen zijn vaak bang voor de pijn. Maar nog erger is het wanneer je nog niet zover bent dat je de pijn kunt ervaren. Dat je er om heen draait. Dat er aan één kant het verlangen is om te voelen en er doorheen te gaan, terwijl er gelijktijdig een deel in jou actief is die het niet wil. Die kost wat het kost pijn wil vermijden. Een kant die draait, ontkent, verbloemt, vergoelijkt, liegt. Of nog erger een complete leegte.
Daar waar leegte is, is doodsheid. Soms zit om de leegte heen zelfs nog een laagje teflon. Niets komt erdoorheen. De levenskern is bevroren.
Nog niet bij je pijn kunnen betekent dat je een deel van jou is afgesloten. Afgesloten delen belemmeren vrij functioneren en echt contact maken met jezelf en anderen.
Veel mensen hebben in hun jeugd een ervaring opgedaan die een emotionele schok heeft veroorzaakt. En één van de manieren om daarmee om te gaan is om emotioneel te bevriezen. Je treedt terug en je gevoel gaat uit. Je levenskern bevriest.
Ik kom ze veel tegen, bevroren levenskernen. Veel coachwerk gaat over het contact maken met het emotioneel geblokkeerde kind in de mens, zodat daar de energie weer kan gaan stromen.
Nu is het zo dat je jezelf niet kunt dwingen om te voelen daar waar je merkt dat je niet voelt, leeg bent en zonder energie. Het gaat erom dat je jezelf verbindt met het stuk waar je niet heel bent en waar je op innerlijk onderzoek wilt. Je mag het even verduren en er bij blijven.
Je zult ontdekken dat je opeens inzichten krijgt. Dat je geraakt wordt, misschien juist als je het niet verwacht. Informatie komt naar je toe. Mensen die je nodig hebt trek je aan. Gevoelens komen toch door de dichte deur.
Dit geldt ook voor de levensenergie. Die komt plotseling weer vrij. Terwijl je het misschien al had opgegeven. Je wilt weer bewegen en je voelt je licht.
Het is niet zo dat je positieve gevoelens kunt afdwingen.
Opeens is het er weer en voel je je beter.
Soms lijkt het leven onvoorspelbaar en willekeurig. Dat is alleen als oorzaak en gevolg nog niet helder zijn voor jou.
Durf te vertrouwen dat inzicht zal ontstaan. Dat emoties worden opgelost als je de bereidheid hebt om open en eerlijk te zijn.
Als je oprecht zoekt, zul je vinden.
Ook al duurt het soms een tijd voor een bevroren levenskern doorvoeld wordt.
Waarom zou je dit doen?
Omdat het fijn is om te leven.
Om ook als je ouder wordt als nieuw te zijn.
En als je jonger bent dicht bij jezelf te blijven.
Je wordt er bewuster van.
Liefdevoller.
Milder en innerlijk rijk.
Je creëert het leven wat bij jou past.
Het leven wat jij wilt leiden. In de volle potentie.
Stapje voor stapje.
Doe je innerlijk werk en je levensenergie komt uit de lucht vallen.
Plotseling maar niet opeens.
Dit blog is mede geïnspireerd door Lezing 167 uit 1968 van Eva Pierrakos .
~Annemarie Baltus
2 april 2019
Annemarie is executive coach en trainer. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
