‘Kan ik nog iets voor je doen?’, vraag ik aan R., hij is aan het koken voor mijn verjaardag.
‘Maak die doos van de Hanos maar open en doe de kreeften in de stoomoven’, zegt hij stoïcijns.
Ik weet niet of ik dit durf. Ik ben niet zo’n held met dit soort dingen. R. weet dat. Ik zeg niets en doe een poging.
Samen met mijn zoon maak ik de doos open. Vier hele grote kreeften met blauw plakband om de scharen beginnen te bewegen. Ze kijken mij met hun puppy ogen aan en piepen in stilte: ‘breng me terug naar de zee. Wij zijn gevangen. Dit is een vergissing.’ Mijn zoon is buitengewoon gefascineerd. Ik zie een lachje op zijn gezicht. Zoon twee komt de keuken in. Hij heeft gevoel voor sensatie.
‘Ik kan dit niet.’, zeg ik tegen R.
R. maakt zich los uit het keukenwerk en doet ervaren en snel de kreeften in de stoomoven.
Twee zonen staan gebiologeerd naar het stervensproces van de kreeften te kijken.
Ik voel me misselijk en naar.
Alles is perceptie.
‘Ze leven nog! Ik zie die ene bewegen.’
‘Ik denk dat ze nu dood zijn.’
Aan de bar volgt een gesprek over de dood.
‘Verdrinken lijkt me nog erger, want dan stik je.’
‘Nee joh, verbranden is het ergst.’
De zoon mijmert nog even door.
‘Het probleem is alleen: verdrinken kunnen deze kreeften niet.’
’s Avonds hebben wij een heerlijk gerecht met kreeft.
Ik dacht dat de onpasselijkheid van de middag terug zou komen, maar dat is niet zo.
Het gerecht is overheerlijk en ik geniet ervan.
Opeens denk ik terug aan een gesprek wat ik laatst met iemand over halal slachten heb gevoerd. Voordat de keel van het dier wordt doorgesneden bedank je met een klein gebedje het beest voor zijn leven.
Ik doe nog een postuum bedankje aan de kreeft.
Voorlopig eet ik het niet meer.
Het leven is één grote perceptieshow.
~Annemarie Baltus~
november 2020
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
