Soms moet ik wat langer over dingen nadenken, voordat ik ze tot de essentie kan doorgronden. Ik las een post over bevlogen leiderschap met als voorbeeld het leiderschap van: Mahatma Gandhi, Martin Luther King en Nelson Mandela.
Niet de minste namen en voor velen inspirerende voorbeelden.
Daaronder stond het volgende commentaar: ‘Deze leiders zijn allemaal geïnspireerd door boosheid. Het is een kracht die deze leiders in beweging zet.‘
Ik voel dat het niet klopt en ik weet niet zo goed waarom. Ik weet dat Nelson Mandela driftig kon zijn.
Na een nachtje slapen werd het mij duidelijk.
De echte bron van dit leiderschap is gestoeld op liefde. Deze leiders willen herstellen wat niet liefdevol is.
Nu begrijp ik ook waarom ‘Een Cursus in Wonderen’ ergens schrijft dat het gevoel van onrechtvaardigheid het dichtst bij de liefde zit. Onrecht maakt je boos, omdat jij of een ander iets ervaart wat niet liefdevol is.
In de coaching bespreekt iemand met mij een persoonlijke situatie die haar ongelooflijk raakt, en haar heel boos maakt. Woedend is een beter woord. Ze huilt van pure onmacht en frustratie.
‘De bron van je boosheid is liefde‘, hoor ik mezelf zeggen. ‘Ga dieper dan je woede en kijk of je onder je woede de liefde toe kunt laten, zodat je uit liefde je grenzen kunt stellen.’
Ik schrijf gauw mijn eigen tekst op.
Deze woorden wil ik echt niet vergeten.
Mijn coachee knikt. Ze voelt de laag van waaruit ze mag gaan leiden.
Liefde is de hoogste macht.
Ik weet het zeker.
Soms is het antwoord zo simpel, dat ik niet begrijp dat ik het niet meteen begreep.
Ik weet wel waarom.
Zelf kan ik ook heel boos zijn.
En dan kan ik ook niet bij de liefde.
Gelukkig is dat meestal maar tijdelijk.
~Annemarie Baltus~
september 2020
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
