De voorbereiding voor Kerst is bij ons thuis semi professioneel. Vooral heel veel en overal. Eerlijk gezegd net als met Sinterklaas. ‘Je hebt december fever’, zegt M., mijn collega.
Hoewel ik hoop dat het in een gezellig ‘Last Christmas’ sfeertje gaat (warme chocolademelk, haardvuurtje aan, gezellige kerstmuziek), gaat het vaak niet zo. Er wordt namelijk niet één boompje opgetuigd maar een hele grote boom en niet één maar twee bomen. Eén in de keuken en één in de woonkamer. Er is een ladder nodig en krukjes, oneindig veel kerstballen en vele meters kerstlichtjes en slingers. Om maar te zwijgen van de overige decoratie.
Geen van de kinderen heeft hier nog zin in. Onder enige dwang komen ze nog helpen, maar het gaat niet van harte.
‘Het is toch wel gek, dat ik zo van Kerstmis hou’, zeg ik tegen R.. We hebben de twee enorme kerstbomen laten omzagen, in de aanhanger geladen en rijden nu terug naar huis. ‘Het is niet logisch, tweede kerstdag is toch de sterfdag van mijn vader.’ voeg ik eraan toe. R. knikt, hij gaat er verder niet op in. ‘Ach’, zeg ik, ‘het was natuurlijk ook bijna nà de Kerst.’ Ik hoor het mezelf zeggen. Erg logisch is het niet. Het overlijden van mijn vader heeft toch echt op zowel de eerste als op de tweede kerstdag zijn sporen nagelaten. Ik weet het nog precies. Tot in detail.
Mijn vader is overleden in de nacht van eerste op tweede kerstdag in 1986. Ik was toen net 17 jaar oud. Mijn vader is onverwacht overleden aan een hersenbloeding. Voor mij was het niet onverwacht. Ik voelde het aankomen. De december maand voor het overlijden van mijn vader was qua angst de ergste periode uit mijn leven.
Met Sinterklaas begon het onvermijdelijk dichtbij te komen. Mijn vader had hoofdpijn en wilde op zijn bed gaan liggen. Bij de deur van de gang stopte hij en ik keek naar hem. Ik probeerde weg te kijken, maar het lukte niet. Ik zag het en voelde het. Ik werd bang. Angst, hele erge angst kroop in mij. Ik heb dat in die maand veel gehad. Ik heb naar mijn vader gekeken en ik probeerde op te slaan hoe hij er uitzag. Ik wilde mijn vader vasthouden in mijn gedachten. Maar mijn allerhoogste weten wist dat zijn dood onvermijdelijk was. Het is niet te beschrijven hoe dat voelt.
Ik heb in december elk jaar heel veel warmte en liefde nodig. Dat is nou wel weer logisch. Ik heb dat omgezet in kerstversiering. Ik besluit meteen om onze werkruimtes dit jaar niet te versieren. We zouden maar drie dagen in de versiering werken. Beetje overdreven.
‘s Nachts word ik wakker. Ik heb last van een herbeleving. Mijn hart klopt als een wilde. Er is angst. Veel angst. Tegelijkertijd word ik me bewust van iets anders. Ik hoor een stem: ‘heb vertrouwen tot in de eeuwigheid’. Ik volg de weg van vertrouwen en wacht rustig af tot mijn hart weer normaal klopt.
‘Wat een groei’, denk ik. ‘Wat een enorme groei.’
Nauwelijks wakker en ik koos onbewust voor vertrouwen. Ik heb er jaren over gedaan om de brug van angst naar vertrouwen te bouwen. Wat een ongelooflijk fijne gewaarwording.
‘Dank, pa. Zonder jou had ik dit nooit geleerd.‘
Ik verheug me op Kerstmis en herdenk mijn vader.
~Annemarie Baltus
december 2019
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
