Ze komt al een tijdje bij me. Zij is een van mijn kleurrijkste klanten, met een heel eigen verhaal en een bijzondere kijk op het leven. Ze heeft een burn-out gehad en is inmiddels weer volledig aan het werk. Ze denkt dat ze een terugval heeft. ‘Ik zit het liefst op de bank, onder een dekentje te Netflixen. Ik heb ook weer last van migraine. Elke week. Het is echt niet leuk meer.’ Ik hoor het aan. Ik zie het ook. De frustratie. De lusteloosheid. Waar ze voor haar burn-out vanaf haar vroege jeugd gewend is geweest te leven voor anderen, behoeftes op te vullen en zichzelf helemaal leeg te geven, is dat nu niet meer nodig. Ze is inmiddels gescheiden en heeft geen kinderen. Ze mag leren leven voor zichzelf. Doen wat zij wil. Wat zij leuk vindt. Wat haar voedt. Dat is nog niet zo makkelijk. Er is niemand om het voor te doen. Er is ook geen perspectief op korte termijn dat iemand dat gat gaat opvullen.
We gaan een nieuw patroon creëren. Ik werk in deze situatie met vloerplaten. In de ruimte mag zij een plek kiezen voor de huidige situatie en een plek voor de gewenste situatie. De gewenste situatie is heel helder, ‘Ik wil presentaties geven. De afdeling vertegenwoordigen. Mezelf laten zien! Stralen!’
We gaan terug naar de huidige situatie. Ik laat haar voelen hoe zij zich voelt en vraag of er in het gevoel van energieloosheid nog enige levenslust zit en waar dat dan zit in haar lichaam. Het zit in haar nek. Ik vraag of zij dat levende gevoel wil laten zakken naar de rest van haar lichaam en iets om haar heen, totdat zij zich weer enigszins levendig voelt. Ik vraag haar een te stap te zetten naar de gewenste situatie en vraag wat er in haar opkomt.
Als eerste zegt zij: ‘Ik moet stoppen met mezelf bull shit te verkopen. Ik zit mezelf gewoon voor de gek te houden. Dat ik alleen maar wil Netflixen in een coconnetje op de bank. Dat is niet waar.’ Ik kijk haar aan. Er komt een zinnetje in mij op. ‘De mens lijdt het meest door de leugens die hij zichzelf verkoopt.’ Ik heb het laatst nog ergens gelezen.
Ik vraag haar de ogen te sluiten en weer naar binnen te gaan en op te laten komen wat de volgende stap is. Ze zet weer een stapje. ‘Ik moet gewoon gaan doen. Maakt niet uit wat, ik moet gewoon gaan doen en niet-Netflixen-doen. Uit de cocon.’
Ze zet nog een stap. ‘Ik mag meer genieten van het nu & hier en niet van het nu & daar. Ik wil de wind en de regen voelen in mijn gezicht. Ik wil lekker eten en ik wil weer gaan sporten.’ We maken het concreet.
‘Is er nog meer?’, vraag ik haar. Ze keert weer naar binnen. ‘Ik wil leuke dingen doen. Naar de dierentuin, naar een festival en elke weekend in ieder geval iets plannen en niet alleen maar afwachten.’ Ze heeft wel een stok achter de deur nodig. Zoals reserveren en betalen van tevoren. Er is nog meer. Ze wil ook iets leuks thuis kunnen doen. Zichzelf creatief uitdagen. Iets met kleur. Ze wil gaan schilderen ‘mijn gevoel in kleur op papier zetten.’
Het is wonderlijk om te zien hoe alles gewoon zo naar boven komt. Ze weet precies wat ze wil.
Dan stappen we over naar haar werk. ‘Eigenlijk zijn het precies dezelfde stappen’, zegt zij opgetogen. ‘Geen bull shit meer. Ik maak mezelf klein, maak mezelf wijs dat anderen het beter kunnen of meer weten. Dat is gewoon niet zo. Ook op het werk moet ik DOEN! Meer doen!’ Als ik een opening zie, moet ik opstaan en me uitspreken dat ik het wil. Ook als een ander het wil. Daarnaast mag ik ook meer genieten op het werk. Bullshit gaat in het vervolg de complimenten in ontvangst nemen.’ Bullshit is nu een personage geworden. Dat is handig als anker. Ze doet voor hoe ze normaal gesproken een compliment in ontvangst neemt en hoe Bullshit het doet. ‘Bullshit zegt gewoon ‘dankjewel’, want die vindt het namelijk ook dat ik het goed heb gedaan.’
Ze is blij met wat ze ervaart, maar ze staat nog niet op de gewenste situatie. Ik laat haar weer naar binnen gaan. Ze doet haar ogen weer open en zegt: ‘de volgende stap is dat ik op mezelf vertrouw. Op mijn gevoel dat weet: ‘ik kan dit.’
Ze is even stil en kijkt mij aan. ‘Eigenlijk kan ik alles wat ik wil. Als ik hier sta is het ook niet erg als ik onderuit ga. Het is beter om onderuit te gaan dan passief te zijn. Maar dat ervaar ik niet als ik in de passiviteit zit. Dan ben ik liever passief dan dat ik faal.’
Ik leg haar uit dat in haar passiviteit ook haar veiligheid zit. Als je in passiviteit zit, kun je ook niet falen.’ Ik vraag haar hoe zij zichzelf uit de passiviteit kan halen. ‘Met Bullshit.’, zegt ze meteen. Haar nieuwe anker.
‘Als ik op mezelf vertrouw, dan is de volgende stap dat ik initiatief neem. Maar dat is nog niet genoeg.’ Kordaat stapt ze op de gewenste situatie. ‘Ik ga het laten zien.’
Ze straalt. Op twee podia. Privé en Werk. Ik heb er alle vertrouwen in.
~Annemarie Baltus
3 oktober 2019
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
