Gelukkig maak ik het niet vaak mee, dat ik zoveel weerstand in een training ervaar, dat een deelnemer mij uit volle borst affakkelt met alles wat hij in zich heeft.
Ik maak het ook niet vaak mee, dat ik word vergeleken met de beste trainers van de wereld en dat ik absoluut bij de aller- aller- beste behoor. De trainer universalis.
Het gebeurde allebei binnen twee weken.
Grappig.
Het was voor mij een test hoe dicht ik bij mezelf kon blijven.
Bejubeld worden bevalt beter dan afgefakkeld worden, maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit.
Bij beide voelde ik dat het niet over mij ging.
Ik kon goed horen wat ik kon leren van het affakkelen, qua werkstijl en aanpak (te snel de diepte in) en ik kon ook horen wat ik goed deed bij de bejubeling (heel goed de diepte in). Maar het ophemelen en affakkelen zelf gaat over de ander.
In vakjargon heet dat projectie. “Van projectie is sprake wanneer je eigenschappen of emoties van jezelf tracht te ontkennen, verbergen of verdringen door deze aan iets of iemand anders toe te schrijven.” (bron: Wikipedia)
Waarom heeft de één het nodig om mij af te fakkelen tot ongekende diepte en waarom heeft de ander het nodig om mij op te hemelen tot ongekende hoogte?
De een heeft het nodig om mij zo af te wijzen, zodat hij niet naar zijn kwetsbaarheid hoeft en in zijn schuilplaats kan blijven. Hij projecteert zijn emotionele onveiligheid op mij.
De ander hemelt mij op, zodat hij veilig genoeg is om bij mij zijn kwetsbaarheid toe te durven laten. Hij projecteert zijn veiligheid op mij.
Boeiend proces.
Ze leggen allebei de veiligheid voor hun kwetsbaarheid bij mij. De één om er niet naar toe te hoeven, de ander omdat hij er juist naar toe wil.
Beide hebben precies hetzelfde probleem. Ze zijn niet veilig bij hun eigen kwetsbaarheid in het contact met anderen.
Het is belangrijk dat je zelf veilig wordt bij je kwetsbaarheid en dat je voor deze veiligheid zelf verantwoordelijkheid neemt.
Dat doen maar heel weinig mensen valt mij op in mijn praktijk. De meeste mensen willen dat een ander, bijvoorbeeld een leidinggevende, het veilig voor hen maakt. Hierdoor word je een speelbal van de omgeving.
Het is de kunst dat je zelf blijft staan bij wat je voelt. Dit is het feminiene stuk, de kracht van zacht. Van oudsher leren wij te blijven staan bij wat we vinden. Dat is onze rationele kant. Wat we voelen, moet zo snel mogelijk weer onder water om te overleven. Wat we voelen wordt via een sterke mening-met-lading, een cynisch grapje, een sneer, geventileerd. Dat is nu niet meer de bedoeling. Het is een teken van zwakte geworden.
Als je de ander verantwoordelijk blijft maken voor jouw (emotionele) veiligheid, dan kun je niet in verbinding leiden. Je kunt niet in verbinding volgen en je kunt diversiteit niet laten samenwerken. Je hebt geen impact. Impact vanuit dominantie en angst, kan er wel zijn, maar is straks niet meer voldoende om te leiden.
Als je niet deelt wat je echt voelt en ervaart in het contact, en niet naar jezelf kijkt, ontstaat er geen gelijkwaardigheid. Er ontstaat geen echt contact. Dat is wat in samenwerking cruciaal is om op het scherpst van de snede te kunnen samenwerken en te transformeren.
Het is onbeschrijfelijk prettig als je veilig bent bij jezelf. Het is bevrijdend om te (durven) delen wat er in je leeft, juist daar waar je het niet durft, want daar liggen je kansen. Om dit te kunnen is het belangrijk dat je je Ego ontmaskert. Dat je het veroordelen van anderen, het verdelen van de wereld, van acties, van mensen in goed en fout, louter als signaal ziet, dat je kwetsbaar bent. Dat je weer vertrekt naar Ego land. Dat er dus iets is in jou waar je naar mag kijken. Dat er pijn actief is. Je ziet het als een kans voor groei, want daar waar je Ego actief is, is onbenut potentieel aanwezig. Er zijn nieuwe gebieden in jou die je kunt openen.
Hoe open je deze gebieden? Eigenlijk is het simpel. Als je merkt dat je een situatie of persoon veroordeelt, of als je getriggert wordt, stel jezelf dan de volgende vragen: ‘Waarom raakt dit mij? Wat maakt dat ik hier niet vrij ben?’. Let op dat je antwoord naar je gevoel gaat en dat je niet je gevoel beredeneert en rechtvaardigt waarom je je zo voelt. Want daar schiet je op de langere termijn niets mee op.
Het levert je veel op.
Je hoeft niet meer strategisch te zijn.
Niet meer sociaal wenselijk te antwoorden.
Je kunt gewoon eerlijk en oprecht zijn.
Zonder verborgen agenda.
Hoe bevrijdend is dat.
Ik gun het iedereen.
Je hoeft alleen de pijn te nemen.
Als je dat doet heb jij de regie.
Als je de pijn niet neemt heeft de pijn de regie. Dan moet je alles wat daar in de buurt komt er uitgooien, vervolgens zit je in je eigen gevangenis, waar je de ander de schuld van geeft. Wat een onrecht!
Niet doen joh.
Neem de pijn.
Het zal je reuze meevallen!
~Annemarie Baltus
oktober 2018
