‘Van klungelen ontspan je,’ zegt mijn moeder tegen mij als ik enigszins geïrriteerd vertel dat de hele dag niet lekker loopt.
Je herkent het wel. Degenen die je wilt spreken zijn zelf net in gesprek. Het voorstel dat af moet, krijg je niet lekker uitgewerkt. Je sleutels zijn onvindbaar, terwijl je weg wilt. Natuurlijk moet je ook nog tanken. Ben je eindelijk aan koffie toe, dan loopt het Nespresso apparaat vast, omdat je het water vergat bij te vullen.
‘Van klungelen ontspan je,’ herhaalt mijn moeder. ‘Het is echt zo.’
Ik laat het op me inwerken.
Het kwartje valt.
Lekker idee eigenlijk.
Van klungelen ontspan je.
Ik herhaal het als een mantra in mezelf.
Van klungelen ontspan je.
En nogmaals:
Van klungelen ontspan je.
Het werkt.
Mijn dag wordt er meteen een stuk leuker van.
Later sta ik bij de kassa van de drogist te zoeken naar het juiste pasje in mijn uitpuilende portemonnee vol met pasjes. Het duurt lang, er vormt zich een rij achter mij, en ik voel me ongemakkelijk worden.
‘Van klungelen ontspan je. Is een wijsheid van mijn moeder,’ zeg ik tegen de kassajuffrouw in de hoop wat rustiger te worden.
Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Je krijgt toch juist meer stress als je klungelt?’ zegt ze.
Ik heb geen antwoord, ik ben druk met het zoeken naar het pasje. De rij hijgt ondertussen in mijn nek.
Van klungelen ontspan je, herhaal ik in mezelf. Het is nu niet het moment voor een goed gesprek. Ik moet betalen, Waar is dat f**king pasje?
Van klungelen ontspan je.
Ik focus me op de woorden. En echt… het werkt.
Ik ontspan.
Pasje gevonden.
Nu moet alles nog in een tasje. Zo’n tasje wat sinds de Plastic Tax altijd in mijn tas zit. Zo’n tasje waar je pas echt goed mee gaat klungelen als je je onder druk voelt staan.
De rij achter mij wacht. De kassajuffrouw ook. Met zo’n glimlach.
Van klungelen ontspan je, vertel ik mezelf. Ik begrijp dat de woorden helpen bij de acceptatie van het moment. Daar zit de ontspanning, waardoor acceptatie direct stress verminderend werkt.
Ik moet alleen nog even oefenen.
Fijne dag!
~ Annemarie Baltus
