‘Hoe was het voor jou?’ vroeg ik aan mijn frustratievanger toen hij weer gewoon mijn man was en ik kon voelen dat ik hem toch heel hard nodig had en ik veel behoefte had om het weer een soort van goed te maken na een week van koude uitsluiting door mijn innerlijke killer, omdat mijn iPhone was gecrasht zonder back up. Dat was natuurlijk zijn schuld. Bovendien vloog ik de volgende dag naar Portugal, wat warmte van mijn kant was noodzakelijk.
‘Nou,’ zei R. ‘Ik nam wat afstand. Noord-Korea, Zuid-Korea.’
Heftig, dacht ik en liet het op me inwerken. Niet gewoon de Walen tegen de Vlamingen. Nee hoor, Noord- Korea, Zuid-Korea. Ik vroeg maar niet of ik dan Kim Jong-un was. Ik vermoedde van wel.
Ik wil graag van mijn hardheid af, die ontstaat als iets niet gaat zoals ik wil en ik niet kan accepteren wat er wel is. Dan doe ik aan koude uitsluiting. Ik word eisend en dwingend. Ook als ik het dan in een vraag probeer te persen. Als het helemaal niet gaat zoals ik wil, neem de gecrashte iPhone zonder back up, dan wordt mijn kracht zelfs misvormd tot een innerlijke killer. Ik kil eerst mijn eigen gevoel en daarna een ander. Een excuus van de tegenpartij is niet genoeg om de killer tot rust te brengen. Een killer wil bloed zien. Figuurlijk dan.
Het probleem is dat het onbewust gebeurt. Ik heb er al heel lang genoeg van. Maar keer op keer gebeurt het weer. Ik weet dat het een bescherming is, ik ken mijn pijn van vroeger en ik heb ook al veel en lang aan mijzelf geklust.
In Portugal tijdens de training de kracht van het onbewuste, die ik zelf geef, wilde ik ook graag mijn eigen harnas kraken. Die gaf zich niet zomaar over. Sterker nog, je kunt je (innerlijke) killer niet killen. Het vraagt acceptatie en overgave, volledig door de weerstand heen. En aangezien ik iemand al kan killen voor het crashen van een telefoon mocht ik stof happen. Op mijn knieën en nog dieper. Loslaten en overgeven. ‘Het komt nooit meer goed. Nooit, nooit meer,’ dacht mijn harnas, met het bekende klote gevoel.
Het kwam wel goed. Je kunt het niet winnen van de kracht van het universum. Je kunt het wel een tijdje proberen. Maar uiteindelijk is het toch echt……
Door het afvoerputje naar de bevrijding.
En als je daar echt door heen bent gegaan, blijft er niets anders dan ontzag over.
‘Wat fijn dat je killer eindelijk kan rusten. Haar taak zit erop,’ appte een vriendin na afloop. Mooie woorden die kloppen. Mijn killer is niet gekild, maar hij kan wel rusten. In vrede.
‘Wat blijft er eigenlijk over van Noord-Korea en Zuid- Korea als het weer goed is?’ vraag ik aan R. nadat ik terug ben uit Portugal en we samen bij de haard zitten. Ik heb werkelijk geen idee.
‘Korea,’ zegt R.
En toen hebben we vreselijk gelachen.
~ Annemarie Baltus
23 november 2017
