Vandaag kwam A. bij mij voor de coaching. Ze was een poosje niet geweest en volgens A. was het weer de hoogste tijd. Ze was geconfronteerd met een grote tegenvaller. Ze is bezig met een innovatief project waarin ze helemaal opgaat en waarbij ze samenwerkt met verschillende bedrijven. A. gelooft heilig in de kansen van het project. Ze is super gecommitteerd, vol passie en ze gaat er helemaal voor. Alles leek de goede kant op te gaan, maar nu was een concurrent ook bezig met eenzelfde plan. Bij haar klant. Ze kon er niet meer van slapen, lag nachten wakker en dacht alleen nog maar aan het project.
Omdat het inplannen van de coaching wat later in de tijd was, was het stof al neer gedwarreld. Ze sliep weer en het bleek uiteindelijk ook mee te vallen.
‘Hoe kom ik hiervan af?’ vroeg ze, ‘dat ik het eerder los kan laten en er niet meer van wakker lig?’
‘Dat gaat niet, ‘ zei ik. ‘Als je een tegenvaller hebt en je hebt jezelf zo gegeven aan een project, en met zoveel intensiteit gewerkt, dan is dat niet zomaar je systeem uit als het anders gaat dan jij wilt. Dat heeft tijd nodig. Als je deze reactie niet meer wilt, dan moet je niet met je hele hebben en houwen in het project gaan zitten. Het is belangrijk dat je de oorzaak aanpakt en niet het gevolg. Waarbij de oorzaak is dat jij te intens in het project zit, met als gevolg dat je het niet kunt loslaten.’
Intensiteit is een spelletje van het Ego, waar wij gemakkelijk intrappen. Het Ego denkt dat het met meer intensiteit en commitment meer grip op de uitkomst heeft. Als je er maar de hele tijd mee bezig bent, dan heb je meer kans dat het ontstaat. Dit is een illusie. Er spelen meer factoren een rol dan jij alleen met je kleine IK kunt beïnvloeden.
Als je werkelijk grootste dingen wilt co-creëren, gebruik dan je ware, zuivere intentie als een kracht om het mooiste te laten ontstaan. Dit doe je door van tevoren te vragen: ‘Mag het hoogste komen?’ Waarbij voor mij het hoogste verbonden is met de liefde, de eenheid, de groei en het welzijn van de betrokkenen. Je kunt ook vragen: ‘Mag niet mijn wil, maar Uw wil geschiede.’ Dit doe je zodat datgene dat mag ontstaan niet beperkt wordt door je eigen kleinheid. Zelf roep ik iets hogers aan. Dat kun je God noemen, of de kracht van het universum, of een hoger bewustzijn. Net wat goed voelt voor jou.
‘Dit vind ik wat zweverig, over God, enz. Ik vind het juist fijn als ik iets vanuit mezelf doe,’ zei A. ‘Ik denk dat mijn enthousiasme en betrokkenheid het verschil maken. En dat is iets wat uit mezelf komt.’
‘Jezelf is beperkt tot een klein geheel,’ zei ik. ‘Het komt uit jezelf, terwijl je zou willen dat het ook uit al die anderen komt en je het hele krachtenveld beïnvloedt, zonder dat jij daaraan moet trekken. Je behoudt je enthousiasme en commitment, dat is hetzelfde, maar het kost je minder energie, omdat je werkelijk gebruik maakt van de kracht van de groep. Stel, je bent op een feestje, je kunt het hele feest trekken met je enthousiasme, of je kunt gewoon enthousiast zijn, zonder dat jij het feest trekt. Je blijft enthousiast, maar er is een groot verschil in intensiteit en daardoor ook in uitputting achteraf.’
Als je je actief hebt verbonden met je intenties, dan is het tijd om los te laten. Dan kan ontstaan wat nodig is. Dat wil niet zeggen dat je daarna niets doet. Je bent actief als je actief moet zijn en je wacht als je voelt dat je moet wachten. Het is een illusie dat je moet forceren om de dingen te laten ontstaan. Als je in een vroeger stadium kunt loslaten, dan mobiliseer je ook de anderen in het krachtenveld om het beste van zichzelf te geven. Dit is iets anders dan onverschilligheid. Of dat je er de kantjes vanaf loopt. Het is dat je doet wat nodig is, en dat je vertrouwt dat ontstaat wat mag ontstaan.
Mij levert het veel op. Rust. Vrede. Uitkomsten die soms nog mooier zijn dan ik me van tevoren kon voorstellen. Teleurstellingen over de zaken die ik graag anders had gezien, maar ook dat is oké. Dan ontstaat er wel wat anders. Het leven beweegt altijd. Er komen altijd weer nieuwe kansen, er ontstaat altijd weer ruimte voor nieuwe mogelijkheden. Soms gaat iets niet door en dan blijkt dat later ook beter voor mij te zijn.
Ik vind het fijn om zo in het leven te staan. Vroeger liet ik het te veel van mezelf afhangen, was ik heel hard mijn best aan het doen. Nu kan ik het meer laten ontstaan, er komt meer uit de groepen zelf en ik heb meer bereik. Het wordt er makkelijker van. Ik probeer zelf ver van intensiteit te blijven, omdat het me zo opslokt en me ook niet verder brengt.
‘Ik denk dat ik het snap,’ zei A. Terwijl wij in het bos wandelden, leerde ze mij wat zij van haar vader heeft geleerd. We ontmoetten een eekhoorn, een buizerd en zagen prachtige vogels. ‘Ze zijn er altijd, je hoeft maar te kijken,’ zei ze. En zo is het maar net.
~ Annemarie Baltus
20 juni 2017
