Soms zit je een tijdje vast in een situatie, bijvoorbeeld een baan of een relatie, die je eigenlijk liever niet wilt. Toch duurt het even voordat je dit kunt toegeven, omdat het echt toegeven dat je vast zit, consequenties heeft en onzekerheid geeft. In de periode voordat je durft toe te geven en als het ware naar het besluit toegroeit om de huidige situatie te verlaten, houd je krampachtig vast aan wat je hebt. Diep vanbinnen vaak tegen beter weten in. Meestal is het al duidelijk voor je omgeving, maar zelf blijf je verdedigen, ontkennen en doorgaan. Tot het zover is dat je vanbinnen voelt dat je het echt niet meer wilt en dat je ook je verzet daartegen opgeeft.
Je valt in jouw waarheid en daarmee komt er rust. Tegelijkertijd wordt de angst actiever. Het ego houdt namelijk niet van onzekerheid, en het dringt zich op om jouw ware keuzes tegen te houden door angsten en doemscenario’s te schetsen. Waar er in het vorige stadium een gevecht tegen de waarheid en tegen de angst was, blijft nu een gevecht tegen de angst over. Toch is dit beter, omdat de waarheid rust geeft en bevrijdend werkt.
Het kerende tij is het moment waarop je in de waarheid valt. Je wilt niet meer wat je hebt, maar wat er komt is er nog niet. Het is als de omkering van eb naar vloed en vice versa. Het is het moment waarop het water stil staat. Het zand zinkt naar de bodem. Het lijkt alsof er niets gebeurt, maar het is een uiterst dynamische en krachtige toestand. Er gebeurt nu veel meer dan in de toestand van eb of vloed alleen. De krachten worden gekeerd, waardoor een nieuw getij kan ontstaan. Het schept de voorwaarden voor een nieuwe beweging. Zonder dit moment van stilstand, zou het tij niet kunnen keren.
Als je zelf in een situatie zit, waarop het tij gaat keren in je leven, vraagt de omkering een bewustzijn wat helder en alert wacht tot er van binnen uit weer beweging ontstaat. Dat moment komt vanzelf. In de kering zit de belofte van een nieuwe weg besloten, ook al zijn daar nog geen signalen van.
Tja, en daar kunnen wij mensen niet zo goed tegen. Het Ego gaat met ons aan de haal. Het schreeuwt dat het niet meer goed komt. Het is belangrijk dat je in zo’n fase, maar eerlijk gezegd altijd, leert om de signalen van je Ego te herkennen en te reduceren tot wat het is: niets.
Hoe onderscheid je echt van onecht? Op zich is het best simpel te herkennen. Het Ego praat met angst, te herkennen aan doemscenario’s, schaarste en tekort. Het wil gegarandeerd veilig zijn in de toekomst. Dat geeft het Ego rust. Zit er angst in je gedachten en is er geen vertrouwen, dan is het van je Ego. Als je denken je inferieur of superieur maakt aan je omgeving, spreekt ook je Ego. Het Ego verleidt je om niet naar je Ware Zelf te luisteren. Het wil je laten geloven dat wat je werkelijk wilt, niet voor jou is weggelegd. Dat is niet waar.
Het Ware Zelf is rustig en wacht tot je luistert en dringt zich niet op. Dat maakt het lastig. Wat je ten diepste wilt, dat ligt te wachten tot jij ervoor durft te kiezen. Het zal zich niet opdringen. Het laat vrij. Als je eenmaal de onderlaag waarop je kunt bouwen in jezelf voelt, wordt het makkelijker grote keuzes te maken, omdat je weet naar welke delen in jezelf je moet luisteren om het juiste te kunnen doen. We hebben hier allemaal een taak om onderscheid te maken tussen wat echt is en wat niet. En dit leer je met vallen en opstaan.
Vandaag in de coaching kwam S. met een prachtig voorbeeld dat mij inspireerde. Een meisje heeft een parelketting van plastic. Zij vindt het een prachtige ketting. Haar vader die veel van haar houdt, vraagt of hij de ketting mag hebben. Zowel de eerste als de tweede keer dat hij het haar vraagt, schudt zij nee. Hij vraagt het een derde keer, en omdat zij veel van haar vader houdt, geeft zij hem dan toch met tranen in haar ogen de ketting. Het is moeilijk voor haar om de ketting te geven. Op dat moment haalt haar vader uit zijn zak een ketting gemaakt van echte parels en geeft die aan haar. Heel vaak moeten wij loslaten wat ons lief is of lief is geweest, en weten we niet wat we ervoor terugkrijgen. Als we vertrouwen dat het uiteindelijk ten goede is, kan er meer vrede in ons ontstaan en kun je laten ontstaan wat werkelijk van jou is.
Misschien komt het omdat het januari is, dat ik op dit moment veel mensen in de coaching zie die worstelen met deze problematiek. Ze moeten loslaten, terwijl ze nog niet weten wat er komt. De enige zekerheid die zij hebben is dat doorgaan geen optie is en dat ze willen loslaten. Dat vind ik mooi, zo net na de kerst, het feest van het licht. Nadat we ons verheugd hebben op het licht wat zeker komt, zijn we nog geen drie weken verder of iedereen moddert weer in het donker, op weg naar meer licht.
Veel succes!
~ Annemarie Baltus
