Zonder moeite krijg je wat van jou is. Wat van jou is kan je niet afgenomen worden. Wat van jou is komt naar je toe, omdat het van jou is. Je trekt het aan. Daar mag je op vertrouwen.
Dit is een universele wet die het ego niet gelooft, maar op een dieper niveau waar is. Het moeilijke is dat ons ego ontzettend zijn best doet om deze wetmatigheid te blokkeren en te saboteren. Wij neigen ernaar ons ego te volgen.
Hoe doen we dat? We geloven niet dat het waar is. We ontdoen wat we krijgen van zijn waarde. We gaan eisen waar we recht op hebben. We gaan afdwingen. We zijn bang. Met het effect dat we het leven gaan wantrouwen en daardoor laten stagneren. En dat we dus niet krijgen wat eigenlijk van ons is.
Om deze wet voor mij te laten werken, maak ik bijvoorbeeld keuzes die mij veel geld kosten klein, deze keuzes triggeren namelijk mijn angst voor tekort. Als ik het niet klein maak, dan kan ik mijn intuïtie niet goed voelen. Mijn angst gaat er dan overheen. Ik vertrouw er dan niet op, dat wat ik wil voor mij zou kunnen zijn. Ik kan dat niet geloven, laat staan erop vertrouwen: wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Daarmee blokkeer ik mezelf.
Wat ik echt graag wil kan pas ontstaan als ik er ‘Ja’ tegen zeg. Dan kan het mij vinden en kan ik het ontvangen. Het lijkt heel simpel, maar ‘Ja’ zeggen en jezelf toestaan dat je ontvangt van het leven, is niet zo makkelijk als het lijkt. Kijk maar in de gebieden in je leven waar je zelf een tekort leeft. Daar durf je niet te vragen wat je wilt en daar heb je dus geen toegang tot wat van jou is.
Een persoonlijk voorbeeld hiervan gaat over ons zwembad. Misschien een decadent voorbeeld, maar voor mij was het een grote keuze en eentje waar ik dit aan geleerd heb. Wij hadden in de tuin op een prachtige plek, verscholen in het bos, een heel oud zwembad. De keuze was renoveren of dichtgooien. Dichtgooien dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Maar ja, een zwembad renoveren, wat ik het allerliefst zou willen, tja, dat kost wel wat. Hoe snel laat je je geld verdampen?
Ik heb er drie jaar over gepiekerd, want dichtgooien kon ik niet, maar de ‘Ja’ kwam ook niet echt door. Tot ik er op een gegeven moment een kaartje op trok. De boodschap erop vertelde mij dat ik de levensstroom blokkeerde op dit onderwerp. Dat blokkeren kun je dus zelfs met het niet aanleggen van een zwembad. Het was het moment waarop bij mij het kwartje viel. Ik mag gewoon het zwembad gaan renoveren. Het was wat ik het liefste wil, de kinderen en ik houden van zwemmen en de plek vraagt erom. Ook al had mijn man geen baan en waren er andere redenen om het niet te doen.
Het was de tijd om ‘Ja’ te zeggen. En ik heb het gedaan. We gingen voor het zwembad. Een enorm project. Dankzij de tegels, de tuin en het zwembadhuisje is het drie keer zo duur geworden dan gedacht, maar ik voelde dat het goed was en het geld ontstond ‘vanzelf’.
Het geld ontstaat omdat ik dit durf te leven. Ik heb er ‘recht’ op, maar het is een zacht recht. Geen hard schreeuwend recht. Het is gewoon vóór mij. Je hoeft voor wat van jou is niet eerst te zwoegen, of te beargumenteren waarom je recht erop hebt. Geld is energie. Je snapt het pas echt als je ’t koppelt aan je wezen. Uit je wezen komt de informatie over wat van jou is en wat niet. Het is geen weten waar je grip mee krijgt en de toekomst kunt afdwingen.
Achteraf gezien was de timing perfect. Mijn man had tijd en ruimte en toen het project min of meer klaar was, was hij net weer aan het werk. Ik heb dit vaker meegemaakt. Dat ik ‘Ja’ moet zeggen tegen mijn intuïtie, voordat de toekomst de uitkomst garandeert. Ik zeg er ook bij MOET, want ik merk naarmate ik ouder word, dat ik mijn intuïtie eerder en sterker volg, omdat het mij het leven laat leiden dat ik wil.
Ik hoef het alleen maar toe te laten. Het leven blijft daarmee een avontuur, vernieuwt, ververst zich voor mij en blijft mij verrassen. Het wordt er makkelijker van. Als ik maar durf te leven!
~ Annemarie Baltus
13 december 2016
