Over loslaten van illusies.
Toen mijn jongste zoon Julius tien jaar werd vond ik het tijd hem zelf mee te nemen in het geheim van Sinterklaas, voordat een jonger kind hem uit die droom zou helpen. Dus op een avond nam ik plaats op de rand van het bed van mijn zoon. Hoe ging ik dit nieuws brengen? Ik vroeg: ‘Lieverd, hoe zie jij het nu echt met Sinterklaas?’ en was benieuwd of er al iets van waarheid in hem gedaagd was.
Hij had heel slim een waarheid gecreëerd waarmee hij nog jaren verder kon: Sinterklaas werd gekozen via een spelshow die lijkt op ‘Wie wordt de nieuwe …’. Die verkiezing zou gaan via een tv-kanaal dat alleen bestemd was voor volwassenen. Sint ben je voor het leven als een soort Paus. Piet ben je een jaar of drie, daarna heb je er genoeg van en wil je wat anders doen. De financiering van de cadeaus? Tja, dat was lastig. Maar ook dat ging via een tv programma, waarmee de Sint heel veel geld kon winnen. En dan had hij weer budget! Het hele verhaal kwam er vol overtuiging uit.
‘Geloof je dit echt?’ vroeg ik. Grote ogen keken mij aan. Hoezo klopt dit niet?
Ik begon maar bij het budget. Die verklaring rammelde het meest.
’Oh, dus jullie betalen geld aan Sinterklaas?’
’Nee.’
’Jullie kopen zelf de cadeaus voor Sinterklaas?’
’Nee, Sinterklaas bestaat niet, ouders kopen de cadeaus en geven dat aan de kinderen.’
Het werd even stil.
‘Dan weet ik nu al dat ik niet de cadeautjes krijg, die ik wil.’
Een diepe stilte viel. ‘Ik vond het al zo gek dat Sinterklaas op alle plekken tegelijk aankwam.’ Daarna barstte hij in huilen uit: ’Ik vond het zo’n leuk feest.’ Hij ging over naar standje drama: ‘Al negen jaar van mijn leven!’ En relativeerde dat weer: ’Nou, ja, drie jaar daarvan was ik me niet bewust.’ Een kind van z’n moeder, dacht ik nog. Hij huilde nog na. Toen zag ik wel langzaam het kwartje vallen. Het nieuws daalde in.
Voor mijn ogen ontstond wat er gebeurt als je een illusie moet gaan loslaten, maar die je toch probeert vast te houden. Dat doe je door wat niet waar is aan elkaar te knopen, of gewoon te ontkennen.
‘Hoe weten jullie dan wat wij willen hebben voor Sinterklaas?’
Nog voor ik kon antwoorden zei hij: ‘Ik weet het al. Jullie kijken mee als wij het verlanglijstje schrijven!’ Hij huilde stilletjes en zei toen: ’De schoencadeautjes, doen jullie die ook? … Nee, natuurlijk niet, veel te veel gedoe voor jullie, dat doet Sinterklaas.’ Hij was weer even stil en zei: ‘Fabian vroeg aan mij of ik wist van het Sinterklaasgeheim. Zal hij dit dan bedoelen? … Neeeeh, ik denk het niet.’
Pijn in mijn hart had ik toen ik naar hem keek. Ons gesprek naderde zijn einde. Het was goed zo. Het kwartje was gevallen. Ik waagde een poging om er nog iets moois van te maken: ‘Omdat je nu bij de grote kinderen hoort, kun je later zelf ook een keer Piet spelen.’ Julius was resoluut: ‘Nee mam, veel te vermoeiend. Al die daken op!’ Hij corrigeerde zichzelf: ‘Oh nee, dat was vroeger!’
Gelukkig, dacht ik, hij begrijpt het. Vervolgens zei hij: ’Ze hebben nu de steen-sleutel en kunnen zo naar binnen.’
Een paar dagen later keek ik opnieuw naar Julius. Hij was groot geworden mijn zoon. Dat is wat loslaten van illusies met je doet. Je wordt er groot van. Hij niet alleen. Ik ook. We waren weer een fase verder.
~Annemarie Baltus
Annemarie is executive coach en leiderschapsontwikkelaar. Zij werkt voor leiders die vanuit hun hart willen leiden en bereid zijn het innerlijk werk te doen wat daarvoor nodig is.
