Meesterschap voor groepen 2
In mijn eerdere blog over meesterschap voor groepen besprak ik de regel werken vanuit gelijkwaardigheid, waarbij je de gevoelens van sympathie en antipathie in beheer neemt, die ontstaan als je samenwerkt. De volgende voorwaarde voor meesterschap in groepen is de bekwaamheid om te werken zonder te streven naar erkenning. Je stelt je dan volledig dienstbaar aan het doel van de groep.
Op een diep niveau betekent toewijding aan het doel van de groep dat je je conformeert aan het zielniveau van de groep en dat je dat boven je eigen persoonlijke ontwikkeling plaatst. Je gaat van de gerichtheid op het individu, wat wij in het Westen centraal hebben staan, weer terug naar de gerichtheid op het doel van de groep. Het is een beweging terug van het individu naar het collectief. Dienstbaar zijn aan iets wat groter is dan jezelf, waardoor je (uiteindelijk) jezelf overstijgt.
Deze beweging naar het collectief is niet bedoeld als het klakkeloos volgen van een leider of het opgeven van je individualiteit. Zeker niet, de kracht van de diversiteit is hard nodig. Het gaat erom dat je kunt geven wat de groep nodig heeft van jou. Wat je kunt bijdragen is iets wat je kunt aanvoelen op een veel dieper niveau. Je maakt jouw kleine wil ondergeschikt aan de wil van de groep. Je werkt in het team conform een logische orde en het team wordt een eenheid in verscheidenheid. Je werkt toegewijd en geïnspireerd aan het gezamenlijke doel. Als dit ontstaat, zul je merken dat het je diepgaand zal vervullen.
Een voorwaarde hierbij is dat je kunt werken zonder de behoefte aan erkenning. Zowel niet voor je individuele werk, als voor het werk wat je als groep neerzet. De behoefte aan erkenning vertroebelt de keuzes die je maakt. Je gaat doen wat jou iets zal opleveren in de buitenwereld, niet datgene wat werkelijk nodig is. Ook al kan dit wel samenvallen. Het gaat erom dat je alleen doet wat nodig is, erkenning is dan wat volgt. Of niet.
Het is net als een goede wedstrijd. Je speelt jouw allerbeste wedstrijd, je geeft alles wat je hebt, maar je weet niet of je wint of verliest. Als ieder teamlid dit doet, geef je als team alles. In de wetenschap dat je alles hebt gegeven en het juiste hebt gedaan, is verliezen te dragen en kun je ervan leren. In teamsport is duidelijk zichtbaar als de behoefte aan erkenning van de individuele teamleden de boventoon voert. Het wordt er duidelijk niet beter van. Sterker nog, het werkt contraproductief en blokkeert effectief teamgedrag. Waarom zou dat anders zijn op de werkvloer?
De behoefte aan erkenning speelt daar waar mensen bij elkaar zijn en samenwerken. Erkenning geeft veiligheid. Het Ego wordt er rustig van. Deze erkenning is van buitenaf gegeven en daarom ook zo weer verdwenen. Het innerlijk weten dat je het juiste doet en verbonden bent met het wezenlijke doel van de groep, is datgene wat tot ware innerlijke zekerheid en vervulling leidt. Als je dat ervaart zul je merken dat erkenning van buiten steeds minder zal spelen. Je leert dat erkenning van buiten een illusie is.
Het kiezen voor je innerlijke waarheid in plaats van erkenning van buiten, vraagt eerlijkheid. De eerlijkheid en moed om onder ogen te zien waar je (nog) afhankelijk bent en (nog) niet vrij. Hoe meer je bewust wordt en stapje voor stapje verder gaat, hoe meer je innerlijk weten zal groeien en een leidraad zal zijn in je handelen. Je vraagt hulp als het nodig is en je kunt de kwaliteiten van anderen waarderen en inzetten omdat het geen bedreiging voor je is. Kortom, je zult zeer effectief worden, omdat je geen tijd verspilt. Maar dat is een gevolg, geen oorzaak.
Zelf oefen ik hier al jaren mee. In mijn werk als coach en trainer is het belangrijk dat ik durf te benoemen wat er in essentie speelt, ook als ik daarbij het risico loop op afwijzing omdat iemand het niet wil horen. Ik oefen dag in dag uit om de waarheid te spreken en te volgen wat er zich vanbinnen aandient. Ik ervaar in mijn werk dat ik een hogere wijsheid volg, die niet uit mijn persoonlijkheid komt, maar is gegeven. Ik volg de ervaring en laat de betekenis tot mij komen. En daarmee kom ik op de volgende belangrijke leefregel voor meesterschap in groepen, het aankweken van stilte. Deze zal ik in een volgend blog behandelen.
~Annemarie Baltus
1 november 2016
