In de coaching vroeg A. zich af waarom hij bepaalde zaken wel van mij aannam, maar niet van (bepaalde) anderen. Zo gaf zijn baas hem specifieke feedback die hij niet binnen kon laten komen. Terwijl hij van mij hetzelfde terugkreeg en het wel aannam, zonder enige verdediging. Herkenbaar?
Ik heb dat ook met mijn man. Als hij iets zegt over bepaalde zaken neem ik het niet aan, als een ander hetzelfde zegt wel. Andersom geldt dat ook. Ik kan mijn man niet coachen. Wat maakt dat wij feedback van de een wel en van de ander niet toelaten?
Ik maak verschil tussen leren van en leren aan elkaar.
Leren van elkaar: je respecteert de ander en je bent niet afgehaakt of getriggerd in de relatie. De relatie is dan vanuit jouw kant vrij. Er is vertrouwen en veiligheid. Je kunt zaken veilig bespreken en inzichten opdoen, die je weer kunt meenemen, vaak in contacten waar je wat te leren hebt. Dat wil zeggen je haalt de theorie en inzichten bij iemand, maar het vrijmaken van jezelf doe je in de praktijk bij de mensen waar je aan leert. In het geval van A. leert A. van mij. Hij krijgt inzichten. Hij leert van mij, maar leert niet aan mij.
Leren aan elkaar: in deze relatie ben je wel geraakt, vaak op een vervelende manier. Je bent getriggerd of bang. In deze relatie mag je leren om bij jezelf te blijven. Je echt uit te spreken en eerlijk en vrij te zijn. Om heel te worden daar waar je dat nog niet bent. Dat kan bij een baas zijn, of bij je partner, een familielid (of meerdere!), een vriendin of collega. Deze mensen zijn je ware leermeesters. Zij bieden jou de mogelijkheid om te schuren en op te staan, waar je dat eerst nog niet kon. Zij bieden jou leermogelijkheden. Ook al heb je er geen zin in, is er weinig of teveel respect (dat is al een teken dat je wat te leren hebt aan iemand), heb je vooral last van de ander en denk je dat het kansloos is. Vaak vind je ook dat de ander wat te ontwikkelen heeft. Er zit een afwijzend oordeel op. Zijn of haar leiderschap is niet goed, er is te weinig waardering, het is te impulsief, te ongeduldig, er is geen empathisch vermogen, noem maar op.
Hoe meer je vindt dat de ander wat moet, hoe meer jij zelf aan de bak mag. Hoe meer je denkt dat het niet gaat werken, hoe dichter je bij de sleutel tot bevrijding zit. Je mag leren jezelf te gaan geven (dit kan ook betekenen dat je grenzen stelt!). Dat je gaat volgen wat diep van binnen leeft. Of je dit doet, is een vrije keus. Het mag, het moet niet, je kunt ook de setting veranderen en verder gaan, maar dan krijg je het nog een keer op je bord met een ander. Net zolang tot je het geleerd hebt.
Ik ga ervan uit dat toeval niet bestaat en dat je van ieder die je op je pad tegenkomt iets te leren hebt. Vaak weet je niet wat de bedoeling is, maar alles is in je hoogste belang. Meestal kun je pas achteraf de ervaring naar waarde schatten. Het is maar zelden dat dat vooraf lukt.
Als je ervan uitgaat dat iedereen je gegeven is, en als je je hieraan over kunt geven, dan zit je nooit met iemand opgescheept. Het is een innerlijke houding die relaties en daarmee ook je leven zal verrijken. Je maakt je potentieel vrij. Want als dit je innerlijke houding is, merk je dat je in staat zult zijn de liefde vrij te maken, die in elk contact besloten zit. En als het dan toch niet lukt, voel je van binnen, zacht en innerlijk zeker, dat het tijd is om verder te gaan. Je voelt je gedragen. Er zit dan niets van de frustratie in, die je ervaart als je uit een situatie vlucht.
Of je nu van of aan iemand leert, het is belangrijk dat je beide leerervaringen naar waarde kunt schatten. Want uiteindelijk maakt de ervaring van het schuren en botsen met anderen en de frustraties die wij daarbij ervaren, dat we gaan zoeken. Hulp gaan vragen bij mensen van wie wij kunnen leren zodat wij ons verder vrij kunnen maken. Bij een ander.
~ Annemarie Baltus
15 maart 2016
