‘Niemand is hier om het alleen te doen!’ zei S. enige tijd geleden tegen mij. Kennelijk stond ik in het standje ‘ik moet het alleen doen’. Iets wat ik als ondernemer met regelmaat heb. ‘Als ik niet beweeg, gebeurt er niets’ en ‘uiteindelijk komt alles bij mij uit’, zijn zinnen die regelmatig door mijn hoofd gaan.
Ik spreek ze niet altijd uit, want ik weet dat dat demotiverend is voor de mensen die heel hard hun best doen voor mij. Het is hun schuld niet dat ik ze dan even niet zie staan. Als ik in dit standje zit, doe ik te veel mijn best, wil ik forceren of te snel vooruit. Ik zit in een laag van niet-vertrouwen (op de toekomst) en ben dan niet geïnspireerd en ook niet zo productief. Ik kan beter met mijn hondje Pip gaan wandelen. Maar dat doe ik dan niet, want ik maak mezelf wijs dat het niet goed komt, als ik niet doorga.
Graag wil ik naar Woe Wei:
“Letterlijk betekent Woe Wei: ‘zonder doen, veroorzaken of maken’. Een handelswijze die voorkomt uit een innerlijk aanvoelen van het natuurlijke ritme der dingen. Volgens het principe van de minimale inspanning, de minste moeite.”
Uit: de Tao van Poeh
Als ik vanuit deze handelswijze dingen in beweging zet, komt wat er moet komen. Als vanzelf. Net zoals een kind vanzelf een taal leert spreken en groeit zonder daar mee bezig te zijn. Het gaat vanzelf, onbewust. Met ongelooflijk resultaat.
Zou het zo kunnen zijn dat er ook een dynamiek is, een orde in het leven die de dingen vanzelf laat ontstaan? Zoals het vanzelf dag en nacht wordt en je vanzelf ademt. Een systeem wat ons onbewust een kant opstuurt. Zijn we onbewust met elkaar verbonden?
Daar lijkt het wel op. Zonder dat we het door hebben, passen we ons aan elkaar aan. We spiegelen, gaan hetzelfde zitten. Trends ontstaan in de wereld. Toen David Bowie een paar weken geleden overleed, betrapte ik me er op dat ik steeds zijn liedjes in mijn hoofd had of spontaan zong (als niemand luisterde). Maar ik luisterde nauwelijks naar de radio en ik ben geen enorme Bowie-fan, dus waar kwam dat vandaan?
Het lijkt mij heerlijk om te kunnen vertrouwen dat het leven zichzelf organiseert. Dat ik kan loslaten wat er komt en ontvang wat er is, zoals mijn zusje laatst zei bij een doorbraakdag. Dat ik mezelf er niet steeds tussen hoef te zetten.
Zou het dan genoeg zijn om je alleen te voeden met de juiste dingen en daarna te wachten? Ik denk niet dat wachten voldoende is om in Woe Wei te komen. Want ineens voel ik dat ik wil bewegen, dat er een innerlijke dynamiek is, die maakt dat ik als vanzelf beweeg. En opsta.
Ik wil graag meebewegen met die dynamiek. Wachten als ik moet wachten, handelen als ik voel dat ik wil handelen. Het is een hele weg te gaan om de juiste timing te vinden. Volgens mij ga ik dan pas bewust mee met de stroom van het onbewuste. In Woe Wei kan ik niet verdwalen.
~ Annemarie Baltus
24 februari 2016
